Το γεγονός πως ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός πως παρ’ όλα αυτά, κάνει το κακό, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα.
<<Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο πρώτος ανάμεσα σε όλες τις τάξεις άγγελος που δημιουργήθηκε, ήταν ο εωσφόρος. Ήταν ο πιο όμορφος και ο πιο ισχυρός από όλους, τους αγγέλους του Ουρανού. Οι άγγελοι πλάστηκαν την πρώτη ημέρα που ο θεός χώρισε το φως. Οι άγγελοι ήταν πλάσματα ανώτερα από κάθε άνθρωπο και δημιουργήθηκαν για να υμνούν τον πατέρα τους και να μεταφέρουν τη θέληση του.
Ο εωσφόρος όταν η δημιουργία έφτασε στο τέλος της, κατά την χριστιανική άποψη θεώρησε πως ήταν κατά κύριο λόγο δικό του έργο, υπερηφανεύθηκε γι’ αυτό και απαίτησε την ενθρόνισή του υπεράνω του θεού. Απαίτησε μάλιστα να λατρευεται το ίδιο με τον θεό. Και όπως διαβάζουμε αυτό το απόσπασμα ο Ησαϊας μας το επιβεβαιώνει: 14: 13, 14 : «έλεγες μέσα σου στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό & θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος»
Ο εωσφόρος, αυτός που φέρνει το φως, γκρεμίστηκε από τον Ουρανό και μαζί του άρχισαν να πέφτουν χιλιάδες άλλοι άγγελοι, από όλα τα τάγματα. Μόνο ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, κατανοώντας τι συμβαίνει στάθηκε ακλόνητος ανάμεσά στους υπολοίπους αγγέλους ψάλλοντας δυνατά “στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου” και εμψυχώνοντάς τους τονίζοντας την αφοσίωσή τους στο θεό που τους δημιούργησε, τους κράτησε κοντά του.
Έκτοτε πήρε τη θέση του εωσφόρου στον ουρανό, σαν μεγάλος αρχιστράτηγος του παραδείσου, ενώ ο εωσφόρος “μετατράπηκε” στον αποτρόπαιο διάβολο, το μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας.
Μας παραδίδει και πάλι ο Ησαϊας (κεφ. 14, στίχοι 12-15) «Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής! Πάνω στην γη συντρίφτηκες, εσύ που υπέταξες λαούς. Έλεγες μέσα σου: Στον ουρανό θ' ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στο μακρινό βορρά που οι Θεοί συνάζονται. Θ' ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον ύψιστο θα είμαι ίσος. Μα έπεσες μέσα στον Άδη, στης αβύσσου το βυθό>>
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ
Ο Philip Zimbardo, ψυχολόγος και ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ήταν ο υπεύθυνος του περιβόητου Πειράματος της Φυλακής του 1971 στο Στάνφορντ – και ειδήμων μάρτυρας στο Αμπού Γκράιμπ. Το βιβλίο του «Το Φαινόμενο του Εωσφόρου» διερευνά τη φύση του κακού και τώρα, στο νέο έργο του, ο ομότιμος καθηγητής μελετά τη φύση του ηρωισμού.
Στην παρακάτω ομιλία του, ο καθηγητής μέσα απο τις ερευνετικές του εμπειρίες εξηγεί πως ένας καθημερινός άνθρωπος κάτω απο συγκεκριμένες συνθήκες και περιστάσεις, μπορεί να μετατραπεί σε «τέρας», χάνοντας την ανθρώπινη και φιλεύσπλαχνη υπόσταση του. Η νοητή και διαχωριστική γραμμή μεταξύ κακίας και καλοσύνης βρίσκεται μονάχα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που μπορούν να επιλέξουν σε ποια πλευρά θα γείρουν κάθε στιγμή.
«Το φαινόμενο του Εωσφόρου» εξηγεί πως κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι εν δυνάμει αυτός που «φέρνει το φως» αλλά και ικανός να λειτουργήσει αντίθετα, καλύπτοντας τη ζωή τη δική του αλλά και των άλλων στο σκοτάδι με τις πράξεις του.
Σημαντική η αναφορά του κ. Zimbardo, στην επίδραση που ασκεί η εξουσία στον άνθρωπο καθώς και η τυφλή υπακοή σε κάτι «ανώτερο». Χαρακτηριστικά αντίθετα παραδείγματα, δηλαδή παραδείγματα ανυπακοής στην εξουσία, οι άνθρωποι που βίωσαν απο κοντά τα βασανιστήρια στο Άμπου Γκράιμπ καθώς και το πείραμα της φυλακής του 1971, καταγγέλοντας τα, αντιδρώντας στην σοκαριστική και ανεξέλεγκτη επιβολή της βίας της «εξουσίας». Επίσης ένα σημαντικό στοιχείο που αποδεικνύει την διαφορετικότητα των ατόμων όσον αφορά την επιλογή τους ανάμεσα στο καλό και το κακό, αφού το ίδιο περισταστικό δημιούργησε τόσο «λύκους» όσο και «βοσκούς».
Το θέμα είναι γιατί οι «λύκοι» υπερτερούν σε αριθμό σε σχέση με τους «βοσκούς»; Ύψιστης σημασίας αποτελεί ο τρόπος που μεγαλώνει ένας άνθρωπος, οι αξίες και τα ιδανικά που κληρονομεί, οι βάσεις πάνω στις οποίες θα χτίσει την υπόσταση του. Έτσι θα πρέπει κανείς να είναι πρόθυμος -και όχι αδιάφορος- και ικανός να αντιληφθεί πότε η κοινωνία όπου ζει, παρεκκλίνει απο το σύνολο αλληλεγγύης και προστασίας που θα έπρεπε να είναι, μετατρέποντας τη ζωή ως μια άλλη κόλαση, ένα χώρο όπου βασιλεύει το κακό και τα βίαια ένστικτα του ανθρώπου.
Η ανθρωπότητα θα πρέπει να είναι η μοναδική υπόθεση που μας αφορά και η μοναδική «εξουσία» στην οποία να δηλώνουμε υποταγή.