Κάποτε υπήρχε μια όμορφη
Ινδιάνα που αγαπούσε το θεό Ήλιο τόσο πολύ που παρακολουθούσε συχνά ώρες
ολόκληρες την καθημερινή του πορεία στον ουρανό.
-Τι όμορφος που είσαι θεέ Ήλιε! έλεγε κάθε
τόσο με θαυμασμό. Πόσο καθαρός και λαμπερός! Αχ…γιατί να βρίσκεσαι τόσο μακριά!
Γιατί δεν κατεβαίνεις πιο χαμηλά να δω το ωραίο σου πρόσωπο!
Ο ήλιος άκουγε τα λόγια της
αλλά δεν τολμούσε να της κάνει το χατίρι και να κατέβει πιο χαμηλά στη γη,
γιατί ήξερε πως θα της κάνει κακό. Θα την έκαιγε από την πολλή του ζέστη.
Η όμορφη όμως ινδιάνα
συνέχιζε και συνέχιζε κάθε τόσο τα παρακάλια της.
-Ήλιε μου ,κάνε μου τη χάρη
και κατέβα έστω και για μια μόνο φορά πιο κοντά στη γη. Θέλω να είμαι η πρώτη
που θα δω το πρόσωπό σου. Δε σε συγκινεί λοιπόν η τόση λατρεία; Κάνε μου τη
μεγάλη αυτή χάρη και έλα πιο κοντά.
Ήταν τόσο θερμά τα παρακάλια
της Ινδιάνας που ο ήλιος δεν άντεξε. Ξέχασε τον κίνδυνο που θα απειλούσε τη
γυναίκα που τόσο πολύ τον αγαπούσε και αποφάσισε να της κάνει τη χάρη και να
χαμηλώσει για λίγο την πορεία του, πλησιάζοντας τη γη.
Έτσι ένα μεσημέρι που η νεαρή
Ινδιάνα τον παρακαλούσε να κατέβει λίγο από τον ουρανό, ο μεγάλος και πυρωμένος
δίσκος του άρχισε να κατεβαίνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να γίνεται
πελώριος… Η ζέστη έγινε τόσο ανυπόφορη και οι ακτίνες του άρχισαν να καίνε τα
φυτά που βρίσκονταν σ΄εκείνο το μέρος της γης. Αλλά, μαζί με τα φυτά έκαψαν και τη
δυστυχισμένη Ινδιάνα.
Παρασυρμένη από την αγάπη της
για τον ήλιο,δεν είχε σκεφτεί αυτόν τον τρομερό κίνδυνο. Σε λίγο έπεσε πάνω
στην καυτή γη
και ξεψύχησε με τα μάτια της
στραμμένα στον αγαπημένο της θεό.
Ο ήλιος, δεν άργησε να
καταλάβει το σφάλμα του και αμέσως σηκώθηκε ψηλά, για να μην κάψει περισσότερο
τη γη. Μα το κακό στη δυστυχισμένη Ινδιάνα είχε γίνει. Λυπήθηκε τόσο πολύ ο
ήλιος για το θάνατό της που αποφάσισε να τη μεταμορφώσει σ΄ένα όμορφο και
λυγερό λουλούδι.
Μα και σαν λουλούδι ακόμα, η Ινδιάνα
εξακολουθεί ν΄ αγαπάει τον ήλιο και γι΄αυτό στρέφει κάθε τόσο το λουλουδένιο
κεφάλι της και παρακολουθεί την πορεία του στον ουρανό από τη στιγμή που θα ανατείλει
ως τη δύση του…
