''RETO'' Διεθνής Εθελοντική Οργάνωση Απεξάρτησης

H Reto είναι μια διεθνής εθελοντική οργάνωση με κέντρα απεξάρτησης σε όλον τον κόσμο. Η ιδρυτική πράξη είχε γίνει το 1985 στην Ισπανία από ιδεαλιστές βαθιά θρησκευόμενους ανθρώπους.  Η Θεραπεία είναι δωρεάν. Προσφέρει βοήθεια σε άστεγους, αλκοολικούς και γενικά πάσης φύσεως εξαρτημένους. Ωστόσο συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που απευθύνονται σε αυτήν την οργάνωση για θεραπεία είναι τοξικομανείς. Μάλιστα και οι ίδιοι οι εθελοντές, ως πρώην τοξικομανείς στην πλειοψηφία τους γνωρίζουν πώς να πλησιάσουν αυτά τα παιδιά, πώς να τους μιλήσουν ώστε να τους αγγίξει και να τους δώσει ελπίδα.

Το θεραπευτικό πρόγραμμα έχει τρία στάδια: 1) Την προσαρμογή

                                                                        2) Την αναμόρφωση

                                                                     3) Επιστροφή στην κανονική ζωή

Στο πρώτο στάδιο: Ο τοξικομανής πρέπει να ξεπεράσει το στερητικό σύνδρομο και αυτό γίνεται χωρίς την βοήθεια φαρμάκων και μόνο με την ψυχολογική υποστήριξη, μεγάλους περιπάτους, επαφή με την φύση και μασάζ.

Στο δεύτερο στάδιο: Συναντάμε την εργασιοθεραπεία. Ο εξαρτημένος ασχολείται με διάφορες τέχνες, ξυλουργική, αλουμίνια, επισκευή οικιακών ηλεκτρικών συσκευών μεταφορές που θα μπορούσαν να τους φανούν χρήσιμες αργότερα στην ζωή τους προκειμένου να τους εξασφαλισει ένα επάγγελμα. Σε αυτό το στάδιο δεν επιτρέπετε να βγεί από τα προστατευτικά όρια του κέντρου.

Στο τρίτο στάδιο: επιστρέφει στην κανονική ζωή και επιβλέπει τους άλλους που βρίσκονται σε προηγούμενα στάδια.

Η φιλοσοφία είναι απλή. Απομακρύνει τους τοξικομανείς από το περιβάλλον τους και τις κακές τους επιρροές. Τους βάζουν να δουλεύουν σκληρά ώστε να μην ευκαιρούν να σκεφτούν τίποτα άλλο. Φυσικά δεν πληρώνονται για ευνόητους λόγους αλλά το κέντρο καλύπτει όλες τις βιοποριστικές ανάγκες: τροφή, στέγη, ένδυση και ψυχαγωγία. Μάλιστα στον ελεύθερο χρόνο μπορούν να μάθουν κιθάρα ή να συμμετέχουν σε θεατρικά.

Στην Ελλάδα δυστυχώς αυτή η οργάνωση τυγχάνει άγνωστη.

Το Σωματείο ΡΕΤΟ ΕΛΛΑΣ - ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ είναι μια Μ.Κ.Ο (Μη Κρατική Οργάνωση) με κοινωφελή, κοινωνικό και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, και σκοπό "την ψυχική, πολιτιστική και πνευματική βοήθεια στους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο και ιδιαίτερα τους τοξικομανείς με έδρα στο Δήμο Κορωπίου και νομίμως αναγνωρισμένο με αριθμό Μητρώου στα βιβλία Δημοσίευσης του πρωτοδικείου Αθηνών 24606/3-6-2003 και με Α.Φ.Μ. 999590063 Ομάδα ΡΕΤΟ, πρώην ναρκομανών.

Παίρνουν οτιδήποτε, είτε λειτουργεί, είτε όχι, και απασχολούν άτομα για επισκευές ή κατασκευές. Έχουν ένα ή δύο μαγαζιά με μεταχειρισμένα αντικείμενα/έπιπλα κτλ. Παραλαμβάνουν από το σπίτι, μεγάλα και μικρά αντικείμενα (έπιπλα, ηλεκτρικές/ηλεκτρονικές συσκευές, ρούχα, παιχνίδια κ.ά). 210 66 25 096.

 http://www.youtube.com/watch?v=Smf-iMtgio8

Μάτιασμα ή μια λάθος επικρατούσα αντίληψη...

Μικρή ιστορική αναδρομή

Η πίστη στο μάτιασμα έρχεται από πολύ μακριά, την συναντάμε στους Χαλδαίους, Ασσύριους, Εβραίους, Αιγυπτίους, Έλληνες και Ρωμαίους και συνεχίζει να διατηρείται μέχρι σήμερα, απασχολώντας ακόμη και την επιστήμη. Οι περισσότερες θρησκείες δέχονται τη βασκανία και έχουν η κάθε μια το τελετουργικό και τα φυλακτά της.

Στα αρχαιοελληνικά κείμενα συναντάμε πολλές αναφορές στη βασκανία. Ο Δημόκριτος, ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης και πολλές άλλες σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, ασχολήθηκαν με το θέμα και προσπάθησαν να δώσουν λογική εξήγηση στο φαινόμενο.

Η ΠIΣTH στο κακό μάτι, στη βλαπτική δύναμη που έχει το επίμονο βλέμμα κάποιων ανθρώπων πάνω σε αξιοζήλευτα πρόσωπα και πράγματα, είναι πολιτισμικό ιδίωμα των μεσογειακών κοινωνιών που το επικαλούνται για να κατανοήσουν τις επιπτώσεις μιας απρόσμενης και ανεξήγητης κακοτυχίας. Στην ελληνική κοινωνία, το μάτιασμα είναι ένα ηθικό/αξιολογικό σύστημα που συνδέει το άτομο με το κοινωνικό σύνολο και το πρόσωπο με το σώμα του. Είναι ένας τύπος οπτικής αντίληψης και ένας κώδικας επικοινωνίας: μία στρατηγική για να κατασκευάζουν οι άνθρωποι τις κοινωνικές σχέσεις και την ατομική τους ταυτότητα, υπακούοντας ή αψηφώντας τις συχνά αντιφατικές αρχές της συλλογικής ζωής: κοινωνικότητα και αυτονομία, συνεργασία και ανταγωνισμό, συμμόρφωση και επίδειξη.

Τα μάτια του Κακού σε λεπτομέρεια τοιχογραφίας του 14ου αι. (amposanto, Πίζα)

Στην καθημερινή ζωή τα πρόσωπα εκτίθενται στο βλέμμα των άλλων, γι' αυτό πρέπει να δρουν σύμφωνα με τις αποδεκτές αρχές της κοινότητας. Oταν οι αρχές αυτές παραβιάζονται, από μία συνειδητή ή όχι υπεροχή στην εμφάνιση ή τα αγαθά κάποιου, η ιδανική κοινωνικότητα ανατρέπεται και η αταξία που προκαλείται επισύρει το μάτιασμα, την οπτική επίθεση εναντίον του παραβάτη. Το μάτιασμα προσβάλλει το σώμα, την περιουσία, την ατομική και κοινωνική υπόσταση αυτού που ματιάζεται και, για την αποκατάστασή του, απαιτείται το ξεμάτιασμα, η τελετουργική επανένταξη του ματιασμένου στο κοινωνικό σώμα.

Το μάτιασμα αποδίδεται σε αίτια υπερφυσικά και ανορθόλογα, στο «κακό μάτι», το «κακό παρατήρημα», το «κακό συναπάντημα», την «κακιά ώρα», δηλαδή σε μιαν αόριστη αίσθηση ενός υπερβατικού κακού που είναι συνεχώς παρόν ανάμεσα στους ανθρώπους, διαρκής απειλή για την ατομική ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή. «Το [κακό] μάτι δε μπορείς να το αποφύγεις… όπου και να πας, ό,τι και να κάνεις, όπου και να 'σαι, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο, στο καφενείο, σε βρίσκει το μάτι».

Eμφυτο

Φορέας αυτής της επίφοβης δύναμης είναι το όργανο της όρασης και της οπτικής επικοινωνίας. Η όραση είναι η πιο πολύσημη και διεισδυτική αίσθηση. Το μάτι ειδικά παρουσιάζει μία διαπολιτισμική εμβέλεια ως σύμβολο γνώσης και δύναμης. Το μάτι γνωρίζει και ελέγχει τα αντικείμενα που θεάται, μεταφέρει εμπειρίες και αισθήματα, είναι το ενδιάμεσο ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο. Eνώ, όμως, όλοι αναγνωρίζουν τη δύναμή του και συμφωνούν ότι πρέπει να φυλάγονται από το κακό μάτι, ωστόσο, το αντιμετωπίζουν ως κάτι φυσικό, σαν μια εγγενή φυσική ιδιότητα που έχει κάποιος, χωρίς να αποβλέπει σκόπιμα να βλάψει. Η δημόσια ρητορική επιμένει ότι «το μάτι δεν είναι κακό, αν και μπορεί να έχει κακά αποτελέσματα. Το 'χει από φυσικού του ο άνθρωπος να ματιάζει ή να ματιάζεται. Κι αυτός που το έχει, δεν το καταλαβαίνει, όποιος ματιάζει το έχει έμφυτο, δε μπορεί να το αποφύγει, αισθάνεται μιαν έλξη, όταν λιμπιστεί κανείς, ματιάζει, το' χει το μάτι του σα ρέμα και τραβάει. Δεν το κάνει από κακό, δεν το θέλει αλλά γίνεται. Είναι κάτι σαν ρεύμα, μια δύναμη, ένας αέρας είναι που φεύγει, αλλά τραβά σα μαγνήτης».

Eτσι, η κοινή πίστη αποκαθαίρει το μάτιασμα από εμπρόθετη κακοποιό μαγική δράση. Δεν το θεωρεί εσκεμμένη μαγεία, αλλά φυσική ιδιότητα που δεν ελέγχεται. Η τυχαιότητα και η χρονική και τοπική απροσδιοριστία του ματιάσματος είναι τα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν από «τα μάγια». Η κυριότερη διαφορά μεταξύ ματιάσματος και μαγείας είναι ότι το ξε/μάτιασμα «το παραδέχεται και η εκκλησία».

Xειραγωγήσιμος κίνδυνος

Στην ηθική ιδεολογία της προ-αστικής κυρίως ελληνικής κοινωνίας το νόημα του κακού που αναδύεται από το μάτιασμα δεν είναι αυτό της χριστιανικής θεοδικίας, αλλά μια πρακτική αντίληψη προφύλαξης από τυχαίους κινδύνους που απειλούν τα πολύτιμα αγαθά των ανθρώπων -την υγεία και την περιουσία τους- και δεν μπορούν να αποδοθούν σε άλλη αιτία. Το μάτιασμα είναι ενδεχόμενος αλλά χειραγωγήσιμος κίνδυνος, ένα κοινωνικοποιημένο κακό : «το μάτι είναι αυθόρμητο, είναι ένας αέρας που έχει ο άνθρωπος, βγαίνει απ' την καρδιά του. Oποιος θυμηθεί ότι εκείνη την ώρα κοιτάζει και μπορεί να βλάψει, τότε το κοίταγμά του δεν πιάνει, γιατί βγαίνει από τη σκέψη του κι όχι από την καρδιά του». Όσο οι αισθήσεις και οι σκέψεις των ανθρώπων ελέγχονται από ορθοφροσύνη, κανένας κίνδυνος δεν απειλεί τη συλλογική ζωή. Oταν, όμως, κυριεύονται από συναισθηματική ένταση, τότε ο ορθολογισμός παραμερίζεται, η συμπεριφορά είναι γεμάτη πάθος και προκαλεί παθήματα. Η λογική του ξε/ματιάσματος είναι λογική της καρδιάς και του σώματος, όχι του Λόγου και του Νου: «από την αγάπη του και τη λαχτάρα του κανείς ματιάζει». Η διατύπωση δείχνει την ένταση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και την αντινομική φύση των προσωπικών αισθημάτων. Η αγάπη, το θετικότερο αίσθημα, εμπεριέχει την αναίρεσή της, όταν δεν ελέγχεται από τη φρόνηση.

Κανείς δε μπορεί να φυλαχτεί από το μάτι, «είναι σαν αόρατο, χωρίς να το θέλει σε ματιάζει». Το μάτι «πιάνει» τα πάντα, ανθρώπους, ζώα και φυτά, χωράφια, σπίτια κι αυτοκίνητα. Ο άνθρωπος ματιάζεται «γιατί έχει αέρα, είναι γλυκοαίματος», εξαιτίας των έμφυτων ιδιοτήτων που τον καθιστούν αξιοθαύμαστο και επομένως προκλητικό. Ματιάζεται, όμως, και εξαιτίας της υπεροχής των επίκτητων «αγαθών» του: τα ζώα και τα αντικείμενα υπόκεινται στον ίδιο κίνδυνο. Σχόλια για επικίνδυνους ματιαστές, όπως «αυτός με το μάτι του έσκασε ένα βόδι», «καθρέφτη έσπασε με το μάτι της», ανεξάρτητα από το αν είναι αληθινά, είναι πραγματικά στη συνείδηση των ανθρώπων που τα αφηγούνται.

Ποιους δεν πιάνει

Oσοι έχουν το κακό μάτι είναι ισχυρές προσωπικότητες, γιατί, ενώ ματιάζουν, οι ίδιοι δεν ματιάζονται. Είναι δράστες αλλά όχι θύματα του ματιάσματος, μια ιδιότητα που είναι δείκτης κοινωνικής δύναμης: «είναι έμφυτο να μη σε πιάνει το μάτι. Είναι ο αέρας του ανθρώπου, ισχυρός χαρακτήρας». Η ιδιότητα του ματιάσματος δεν μεταβιβάζεται. Το «κακό μάτι» δεν είναι κληρονομικό - άρα δεν είναι βιολογικό, αλλά πολιτισμικό χαρακτηριστικό. Ο κακός άνθρωπος δεν έχει απαραίτητα κακό μάτι. Αυτός έχει άλλες ευκαιρίες ή δυνατότητες για να βλάψει. Oποιος έχει «κακό μάτι» είναι προθετικά επικίνδυνος: κάποιος που ακόμη κι αν έχει διάθεση να βλάψει, δεν έχει την ηθική άνεση να το δηλώσει (ιδιαίτερα αν είναι συγγενής, γείτονας, φίλος). Γι' αυτό στα ξεματιάσματα, όπου «ονοματίζονται» οι πιθανοί ματιαστές, πρώτα αναζητούνται οι εγγύτεροι προσβολείς, ακόμη και η ίδια η μάνα του ματιασμένου. Το μάτιασμα της μάνας θεωρείται το πιο επικίνδυνο, «γιατί δύσκολα φεύγει», αφού η μάνα καμαρώνοντας το παιδί της εκδηλώνει την ανομολόγητη επιθυμία να το οικειοποιηθεί πάλι, όπως όταν το κυοφορούσε.

«Ιησούς Χριστός νικά κι η Παρθένα Παναγιά / εξορκίζει τα κακά εις τα όρη τα βουνά». Πλήθος αφιερωμάτων σκεπάζουν την Παναγία τη Γιάτρισσα στο Λουτράκι.

Τα πρόσωπα που φοβάται κανείς ότι θα τον ματιάσουν είναι όσα πιστεύει ότι τον αντιπαθούν ή όσα αυτός αντιπαθεί. Η υποψία για το μάτιασμα επιβεβαιώνει κίνητρα και προθέσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής, αφού είναι συνεχώς ορατός. Η μόνη προφύλαξη είναι να καταστεί συμβολικά αόρατος, ώστε να διασφαλίσει τα όρια του εαυτού του. Γι' αυτό φοράει κανείς ένα φυλαχτό και τον σταυρό της βάφτισης κάτω από τα ρούχα του ή κρεμά ένα «ματάκι» γυάλινο ή μια γαλάζια χάντρα στον λαιμό. Υπάρχουν και φυλαχτά για αντικείμενα: σταυροί, [μονό]σκορδα, άδεια κελύφη αυγών. aλλα αποτροπαϊκά είναι να φτύνει κανείς τρεις φορές τον κόρφο του ή να ψιθυρίζει «σκόρδα στα μάτια σου, παλούκια στον κώλο σου», όταν κάποιος τον κοιτάζει επικίνδυνα, να κρύβει μια σκελίδα σκόρδο ή ένα κομμάτι δίχτυ στα ρούχα του, να φορά τα εσώρουχα ανάποδα ή να κάνει μια μουντζούρα πίσω απ' το αυτί. Eτσι, ο εαυτός παραλλάσσεται, δεν είναι αυτός που φαίνεται, αλλά ένας άλλος, κρυμμένος κάτω από την ορατή επιφάνεια.

O ξεματιαστής

Τα σωματικά συμπτώματα του ματιάσματος δηλώνουν τις προσωπικές ή κοινωνικές συγκρούσεις του πάσχοντος και η «ασθένεια» που προκαλείται γίνεται η συμβολική γέφυρα που συνδέει το ανθρώπινο με το κοινωνικό σώμα. Γι' αυτό και η θεραπεία συντελείται σε επίπεδο συμβολικό, «το ξεμάτιασμα δεν είναι δουλειά του γιατρού». Απαιτεί τέχνη και τεχνική, «θέλει λόγια και πράξη». Το σώμα υφίσταται την οπτική επίθεση (ο ματιασμένος «ζαλίζεται, νιώθει μιαν αδυναμία, πονάει το κεφάλι του, τρέχουν τα μάτια του, κόβονται τα πόδια του, χάνεται», ο ματιαστής «καρφώνει, τρώει με το μάτι του») και δέχεται τη θεραπεία του ξεματιαστή. Αυτός εισπράττει στο δικό του σώμα, «παίρνει απάνω του» το κακό, χωρίς να αρρωσταίνει ο ίδιος, σημάδι της δύναμής του και επιβεβαίωση της θεραπείας. Ο ξεματιαστής επαναφέρει τον «άρρωστο» στην προηγούμενη ασφάλειά του, εισάγοντας στο πεδίο εκτός από κοινωνικά άτομα και εξωκοινωνικές οντότητες (Χριστός, Παναγία, aγιοι), που κυβερνούν το καλό και το κακό και εγκαθιστούν μια κοσμική τάξη.

Η σωματική αλληλεπίδραση είναι αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία του ξεματιάσματος. Ο ξεματιαστής θεραπεύει τον «άρρωστο» με μια τεχνική σωματικής επαφής και συναισθηματικής επιβεβαίωσης. Χαϊδεύει στο κεφάλι τον ματιασμένο, τον αγγίζει με τα δάχτυλα που προηγουμένως τα έχει βρέξει στο τελετουργικό νερό, και όσο λέει «τα λόγια», τον ακουμπά με το χέρι. Η αφή εγκαθιστά τη σωματική ενότητα ματιασμένου/ματιαστή και μεταφέρει κυκλικά από τον έναν στον άλλο μιαν ατμόσφαιρα συν-πάθειας. Συνήθης πρακτική επίσης είναι το «σαράντισμα» ή «ξεμέτρημα» σαράντα πιθαμών πάνω στον ματιασμένο, από κάτω προς τα πάνω και ύστερα αντίθετα. Αναπαριστά την απέκδυση του κακού και την επανένδυση του άρρωστου στη φυσιολογική κατάσταση.

Το νερό, το λάδι, το αλάτι, το κάρβουνο, το σάλιο, ιερά συστατικά του ξεματιάσματος, είναι φυσικές ουσίες απαραίτητες για την επιβίωση. Η χρησιμότητά τους στοιχειοθετεί την ιερότητά τους. Οι γητειές για το ξεμάτιασμα είναι επιτελεστικά κείμενα, πράττουν ενώ λέγουν και περιγράφουν ενώ πράττουν. Είναι λόγος «μαγικός», τελετουργικός, ρυθμικός και επαναλαμβανόμενος, με αυθαίρετη λεκτική και συντακτική δομή, όπου συνυπάρχουν το κατανοητό με το ακατανόητο - οι λέξεις δεν δηλώνουν πρόσωπα και πράγματα, οι λέξεις είναι τα πρόσωπα και τα πράγματα.

Το ξεμάτιασμα δίνει μια αίσθηση εξουσίας πάνω σε δυνάμεις που καθορίζουν έξωθεν τα ανθρώπινα πράγματα, επιχειρεί μια διείσδυση στον χώρο του απαγορευμένου και του ανεξέλεγκτου. Πρόκειται για ένα συμβολικό σύστημα που εμπεριέχει και διαπραγματεύεται τα πιο ετερόκλητα και ασύμβατα πράγματα και επιδέχεται πλήθος ερμηνειών. Oσο προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τέτοια συστήματα τόσο αυτά λανθάνουν επιβιώνοντας και ως επιστημονικά ζητήματα και ως κοινωνικά προβλήματα.

Η λαϊκή άποψη - άποψη της θρησκείας

Η λαϊκή παράδοση θεωρεί ότι τα άτομα που μπορούν να ματιάσουν, έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά π.χ. τα ανοιχτόχρωμα ή μικρά μάτια, τα σμιχτά φρύδια, ενώ αντίθετα οι σαββατογεννημένοι δεν ματιάζονται. Για την αποτροπή του έχουν επινοηθεί τα φυλακτά που συνήθως περιέχουν θρησκευτικά σύμβολα ή κείμενα. Επίσης πιστεύεται ότι κάποιες χειρονομίες ή φράσεις προσφέρουν προφύλαξη από το κακό μάτι, όπως το γνωστό μας «φτού σου μη βασκαθείς» ή «φτύσε τον κόρφο σου».

Αφού όμως επέλθει το μάτιασμα, υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για την αντιστροφή αυτού του αρνητικού φαινομένου, με το λεγόμενο ξεμάτιασμα. Χρησιμοποιώντας αλάτι, λάδι, κάρβουνο και πολλά άλλα υλικά, μαζί με ευχές ,ξεμπλοκάρουν το ματιασμένο άτομο. Αυτές οι τεχνικές μεταφέρονται από γενιά σε γενιά συγκεκριμένους τρόπους για να μην χάσουν την δύναμή τους. π.χ. πηγαίνει από άντρα σε γυναίκα εναλλάξ, ή από γιαγιά σε εγγόνι. Η Χριστιανική θρησκεία διαβάζει ευχές και για φυλακτό έχει το σταυρό.

Μέρος της λαϊκής ιατρικής, ήταν ένα αποκούμπι, που περισσότερο επενεργούσε ως ψυχολογική υποστήριξη, λόγω και της θρησκευτικής παραμέτρου της. Η δύναμη της πίστης, είναι από μόνη της το φάρμακο θαύμα και μπορεί πραγματικά να πάρει την θέση της επιστήμης κάποιες φορές. Έτσι συναντάμε συχνά πυκνά μαρτυρίες που βεβαιώνουν περιπτώσεις ματιάσματος.

Η άποψη της επιστήμης

Η επιστημονική ερμηνεία του ματιάσματος ανάγεται στη δυνατότητα αυθυποβολής του ανθρώπου και τη θεωρία της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Όλες οι άλλες εκδοχές άπτονται μεταφυσικών θεωριών και δεν μπορούν επιστημονικά να σταθούν αφού δεν ακολουθούν τους κανόνες της επιστήμης.

Επιπλέον, οι θετικές επιστήμες δεν έχουν καταφέρει να μετρήσουν ή έστω να ανιχνεύσουν αυτή την ενέργεια της βασκανίας, με τα μέσα και τις γνώσεις του σήμερα, ακριβώς όπως δεν μπορεί να μετρηθεί η θετική ή αρνητική αύρα του feng shui. Επομένως αφού δεν γνωρίζουμε τη μορφή της, η αντιμετώπισής της δεν μπορεί να είναι επιστημονική. Έτσι η αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο που ενδεχομένως ενεργεί. Εφόσον ενεργεί με τη δύναμη της σκέψης, με τον ίδιο τρόπο αποβάλλεται, δηλαδή με την θετική σκέψη του ατόμου που ξεματιάζει αλλά και του ίδιου του «ματιασμένου».

Παραλλαγή στο παραμύθι της Σταχτοπούτας: ''Η Αιμομιξία"

Το παραμύθι της Σταχτοπούτας αποτελεί ένα από τα πιο παλιά παραμύθια. Η ιστορία πρωτοεμφανίζεται στα ανατολικά παραμύθια και ο Αγρικόλας (40-93μ.χ.) ρωτούσε: Υπάρχει άραγε πουθενά καμιά Σταχτοπούτα που κανένας να μην την έχει σκεφτεί; Η ιστορία λέγεται μέχρι σήμερα ακόμα και με την μορφή παντομίμας. Μάλιστα το περασμένο αιώνα η Μάριον Κόξ συνέλεξε 345 διασκευές της Σταχτοπούτας από όλον τον κόσμο.
Σε μια παραλλαγή αναφέρει έναν αιμομίκτη πατέρα που ερωτεύεται την κόρη του. Άλλες πηγές γράφουν ότι η νεκρή γυναίκα του τον είχε υποχρεώσει να της υποσχεθεί ότι δεν θα παντρευόταν παρά μόνο μια γυναίκα τόσο όμορφη όσο εκείνη. Εκείνος ψάχνει αλλά βλέπει ότι μόνο η κόρη του εκπληρώνει αυτήν την προϋπόθεση. Εκείνη δραπετεύει βρίσκοντας αργότερα δουλειά σαν υπηρέτρια, συνεχίζοντας την γνωστή ιστορία.

Πολλοί πιστεύουμε ότι τα παραμύθια είναι μόνο για τα μικρά παιδιά. Όμως αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος θέλει να βρεθεί σε κάποιες επικίνδυνες καταστάσεις, να αντιμετωπίσει κάποιες δοκιμασίες για να χαράξει τον δικό του δρόμο μέσα στον κόσμο. Όλα αυτά τα ζει στη φαντασία του, ακούγοντας ή διαβάζοντας παραμύθια!

Με αφορμή του γεγονότος στο καντόνι Τσουγκ της Ελβετίας

Ζυρίχη

Δεκατέσσερα άτομα σκοτώθηκαν και δεκάδες άλλα τραυματίστηκαν Σεπτέμβριο του 2001  , όταν άγνωστος ένοπλος, μεταμφιεσμένος σε αστυνομικό, άνοιξε πυρ κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του τοπικού Κοινοβουλίου στο καντόνι Τσουγκ της Ελβετίας. Αργότερα η αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο δράστης αυτοκτόνησε.

Το επεισόδιο σημειώθηκε το πρωί, όταν ο άγνωστος εισέβαλε στο τοπικό Κοινοβούλιο και άρχισε να πυροβολεί προς κάθε κατεύθυνση, ενώ στη συνέχεια πέταξε μία χειροβομβίδα. Μεταξύ των θυμάτων είναι και τρία μέλη της τοπικής κυβέρνησης, όπως μετέδωσε ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός της Ελβετίας.

Η ελβετική αστυνομία απέρριψε αρχικά το ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας, υποστηρίζοντας ότι ο άνδρας κατελήφθη από αμόκ και πραγματοποίησε την επίθεση, καθώς το τοπικό Κοινοβούλιο είχε απορρίψει προσφυγή που είχε καταθέσει.

ΗΠΑ

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, εκδηλώθηκαν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον στόχων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε τέσσερα πολιτικά αεροσκάφη εκδηλώθηκε αεροπειρατεία, και τα τρία από αυτά οδηγήθηκαν από τους αεροπειρατές και προσέκρουσαν στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το Πεντάγωνο, ενώ το τέταρτο συνετρίβη σε ανοικτό χώρο. Οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες: εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και 24 μένουν αγνοούμενοι.

Ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων που ζουν στην Ελβετία αυξήθηκε κατά 12% μέσα σε ένα χρόνο, αμέσως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η ομοσπονδιακή φορολογική υπηρεσία στη Βέρνη.

(Όταν οι άλλοι άρχισαν πια να καταλαβαίνουν τι γίνεται και η ζωή τους άρχισε να κάνει τσουλήθρα κάποιοι άλλοι πιο έξυπνοι τους κλείνανε το μάτι αλλά εσύ ο κοιμισμένος που να πάρεις χαμπάρι;;;)

Αν πάμε να δώσουμε έναν ορισμό ή μια ερμηνεία της λέξης είναι  ας πούμε ο τρόμος + κράτος δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων που με την συστηματική χρήση βίας ή έστω με την απειλή αυτής μας φανερώνει κάποια αντίδραση ή κάποια άσκηση πίεσης.  Συνήθως το αποδίδουμε σε οργανωμένες ομάδες με πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα (ως υπόβαθρο/βάση) αλλά ακόμη και από ολόκληρους κρατικούς μηχανισμούς, εναντίον ατόμων, ομάδων ή περιουσιών, με απώτερο στόχο τις κυβερνήσεις από τις οποίες προσδοκούν κάποια αντίστοιχα (των κινήτρων) οφέλη/κέρδη.

Πολλές θυσίες στο βωμό του χρήματος αλλά εγώ θέλω να ρωτήσω κάτι:

Όταν το κράτος σε πετάει στην άκρη, σε αδικεί, σου παίρνει τη φωνή πριν καν μιλήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις σε αφήνει στα όρια της φτώχειας έχοντας οικογένεια να θρέψεις. Δεν το συζητώ όταν φοβάσαι να αρρωστήσεις γιατί θα πεθάνεις από το άγχος πριν καν νοσηλευτείς. Ναι, η ερώτηση μου είναι η εξής όταν το κράτος (άμεσοι κυβερνώντες και λοιποί) σου δημιουργεί ένα αίσθημα ανασφάλειας και φόβου τι ορισμό θα μπορούσαμε να δώσουμε «ΤΡΟΜΟΠΟΛΙΤΗ»; Ακούγεται αστείο και μακάρι να είναι κιόλας…..

Πόλεις και Πολιτισμοί που Χάθηκαν στο χρόνο.....

Οι πιο αινιγματικές πόλεις που βρέθηκαν ποτέ:

Μέσα Βέρντε, Κολοράντο, ΗΠΑ

Η πόλη της Μέσα Βέρντε είναι πλέον από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στο έδαφος των ΗΠΑ και αποτελεί Εθνικό Πάρκο από το 1906. Κατοικήθηκε από τους Ανασάζι, μια φυλή Ινδιάνων, μεταξύ του 550 και 1.300 μ.Χ. οι οποίοι άρχισαν να χτίζουν τις κατοικίες τους ανάμεσα στους βράχους. Μια ολόκληρη πλίνθινη πολιτεία με δρόμους, λατρευτικούς ναούς, φρούρια και αρδευτικά έργα εξακολουθεί να στέκει ανέπαφη αφού εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, γύρω στο 1200 μ.Χ. πιθανότατα λόγω ξηρασίας στην περιοχή.

Πέτρα, Ιορδανία

Η ιστορία της πόλης χάνεται πίσω στο χρόνο αφού η περιοχή κατοικείται μόνιμα από διάφορους λαούς από την 9η χιλιετία π.Χ. Άκμασε και πήρε τη σημερινή μορφή της όταν κατοικήθηκε από τους Ναβαταίους που την ονόμαζαν Ράκμου, που σημαίνει Βράχος με χρωματιστές ραβδώσεις. Υπήρξε σημαντικό και πλούσιο εμπορικό κέντρο αφού από εδώ περνούσαν και πλήρωναν δασμούς τα καραβάνια που μετέφεραν αγαθά. Εγκαταλείφθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Η πόλη, μετά από μακραίωνη ιστορία, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της τον 3ο αιώνα μ.Χ. όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός άλλαξε την πρωτεύουσα της επαρχίας της Αραβίας και ταυτόχρονα άρχισαν οι εισβολές των Σασσανιδών Περσών.

Μάτσου Πίτσου-Περού

Είναι ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα του πολιτισμού των Ίνκας και η εγκατάλειψη τους από τους κατοίκους του έχει γίνει το επίκεντρο έντονων συζητήσεων. Χτίστηκε το 1460 και χρησίμευε ως αστρονομικό παρατηρητήριο, λατρευτικό κέντρο και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων αλλά εγκαταλείφθηκε μόλις έναν αιώνα αργότερα, λόγω μεταδοτικής ασθένειας που χτύπησε την πόλη όπως δείχνουν τα ευρήματα. Ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Αμερικανό ιστορικό και αρχαιολόγο Χίραμ Μπίνγκαμ, έχει αναγνωριστεί από το 1983 σαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ουνέσκο και θεωρείται ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου.

Εδώ και 3 δεκαετίες σχεδόν η εγκαταλελειμμένη πόλη Epecuen στην Αργεντινή ήταν κάτω από το νερό, εξαιτίας ισχυρών βροχοπτώσεων και μιας πλημμύρας το 1985

Οι Μινωίτες

Οι Μινωίτες, που πήραν το όνομά τους από τον Βασιλιά Μίνωα, ζούσαν στη σημερινή Κρήτη από το 3000 π.Χ. μέχρι το 1000 π.Χ. Στην ελληνική μυθολογία, η Μινώα ήταν η Γη του Ταύρου και του γιού του, του Μινώταυρου -του μυθικού τέρατος, που ήταν μισός άνθρωπος και μισός ταύρος και ζούσε μέσα στο λαβύρινθο, σκοτώνοντας οποιονδήποτε τολμούσε να περάσει μέσα. Στην πραγματικότητα, ο Μινωικός Πολιτισμός είναι ο πρώτος γνωστός πολιτισμός στην Ευρώπη. Σήμερα, αυτό που έχει απομείνει από τον Μινωικό πολιτισμό είναι τα παλάτια και τα τεχνουργήματα που βρίσκονταν μέσα σε αυτά. Οι Μινωίτες ήταν ένας κοινωνικά οργανωμένος, καλλιτεχνικός και εμπορικός πολιτισμός. Αρχικά, μιλούσαν τη Γραμμική Α, η οποία στην πορεία αντικαταστάθηκε από τη Γραμμική Β. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την ύπαρξη στρατιωτικού πολιτισμού στα μινωικά παλάτια και φαίνεται πως η δύναμή τους ήταν καθαρά οικονομική. Παρόλο που οι Μινωίτες εξαφανίστηκαν, ο πολιτισμός τους κληρονομήθηκε από άλλους πολιτισμούς, όπως οι Μυκηναίοι και στη συνέχεια οι ελληνιστικοί Έλληνες.

Τι απέγινε;

Πολλοί μελετητές πιστεύουν πως οι Μινωίτες εξαφανίστηκαν εξαιτίας μίας ηφαιστειακής έκρηξης στη Θήρα (Σαντορίνη) αλλά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι επέζησαν. Εντούτοις, η έκρηξη κατέστρεψε όλα τα φυτά και οδήγησε σε λιμοκτονία, ενώ κατέστρεψε και τα πλοία τους, με αποτέλεσμα να βρεθούν αντιμέτωποι με την οικονομική παρακμή. Πιστεύεται ακόμα ότι την ίδια περίοδο δέχτηκαν και εισβολή, πιθανότατα από τους Μυκηναίους.

Ένας ξεχασμένος πόνος....

Τα χρόνια περνάνε και η ιστορία θάβει το πραγματικό πόνο που έτυχε να ζήσουν πολλοί άνθρωποι εκείνα τα χρόνια! ''ΤΕΛΕΙΩΣΕ'' ο πόλεμος; Ναι τελείωσε... ''φαινομενικά'' και οι τότε  άθλιοι ανθέλληνες που στο μόνο Θεό που πιστεύουν είναι το χρήμα και η εξουσία ήταν οι μόνοι που περάσαν καλά στην κατοχή και αργότερα έγιναν πλούσιοι και αξιότιμα μέλη της κοινωνικής ελίτ. Και ενώ ανώνυμοι στρατιώτες άφηναν τα κορμιά τους διαλυμένα ή σέρνονταν μισοί σε αναπηρικά καρότσια, οι ίδιοι μάζευαν σπίτια και λίρες στ' όνομα τους. Θέλω να ξανά θυμηθούμε βλέποντας
μερικές φωτογραφίες πόνου γιατί χρόνο με το χρόνο μέχρι και οι παρελάσεις που γίνονται  προς τιμήν γενναίων τότε ανθρώπων δεν εξυπηρετούν πλέον αυτό τον σκοπό....

ΜΟΝΑΔΑ "731'' (Πειράματα δίχως Έλεος)

Ο περισσότερος κόσμος έχει ακούσει ότι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξοντώθηκαν ανηλεώς εκατομμύρια αθώοι άνθρωποι. Λίγοι  όμως  γνωρίζουν ότι παρόμοια,ίσως και πιο απάνθρωπα  στρατόπεδα αναπτύχθηκαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τους Ιάπωνες  οι οποίοι αφού εξόντωσαν μαζικά ολόκληρους πληθυσμούς στην Κίνα, σχεδίαζαν να πλήξουν με χημικά και βιολογικά όπλα τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία.

Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι μερικοί από αυτούς που έκαναν όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα είναι ότι έγιναν ''Πρυτάνεις''!!!

πιο συγκεκριμένα:

 Ο Μάγιο Ακάντα (έκανε τις ενέσεις βακίλου του τετάνου στους κρατούμενους) έγινε ιδιοκτήτης μεγάλης αιματολογικής κλινικής στην Οζάκα.

Ο δρ Γιουκιμόζο Γιαγκεσάβα (έκανε πειράματα δυσεντέριας) έγινε γραμματέας της Ιαπωνικής Ένωσης Πενικιλίνης.

Ο δρ Μάρου Ισικάβα (έψυχε τα θύματα του) τιμίθηκε με  το παράσημο του Ανατέλλοντος Ηλίου για την επιστημονική του προσφορά

Ο Κόζο Οκαμότο (ακρωτηρίαζε τους νεκρούς ενώ τα κορμιά τους ήταν ακόμα ζεστά) εξελέγη το 1986 πρύτανης του Πανεπιστημίου του Κίνζι.

Η Ιδρυση της μονάδας

Η μονάδα 731 ήταν το αρχηγείο ενός μεγάλου αριθμού μυστικών εγκαταστάσεων έρευνας βιολογικών και χημικών όπλων που διατηρούσε ο αυτοκρατορικός στρατός της Ιαπωνίας, λίγα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτήν την μονάδα, η οποία βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο της πανίσχυρης στρατιωτικής αστυνομίας Κεμπετάι, χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι ως πειραματόζωα και έγιναν μερικά από τα απεχθέστερα πειράματα στην παγκόσμια πολεμική ιστορία. Επίσημα, η μονάδα ονομαζόταν από τον ιαπωνικό στρατό ‘’Κέντρο Πρόληψης - Έρευνας Επιδημικών Νόσων και Καθαρισμού Νερού’’ και αναπτύχθηκε με σκοπό τη δημιουργία όπλων μαζικής καταστροφής, που θα χρησιμοποιούνταν εναντίον κάθε εχθρού της Ιαπωνίας.

Ενα μεγάλο μυστικό

Αν και οι Ιάπωνες διέδιδαν ότι η μονάδα 731 είχε ειρηνικό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα αποτελούσε κέντρο πειραμάτων και δοκιμής ουσιών σε ανθρώπους. Στα πειράματα αυτά χρησιμοποιούνταν κυρίως πολίτες ή στρατιώτες από την Κίνα, την Κορέα, τη Μογγολία και τη Ρωσία. Από τις αποτρόπαιες πειραματικές τεχνικές τους, δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πολλοί Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί στρατιώτες που έπεφταν στα χέρια των Ιαπώνων ως αιχμάλωτοι πολέμου. Επιπλέον, τα θύματα που προήλθαν από τη μαζική εφαρμογή των ‘’ανακαλύψεων’’ σε διάφορους πληθυσμούς, θεωρείται ότι ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Η μονάδα 731 ήταν το κέντρο πολλών επιμέρους εργαστηρίων και στρατοπέδων συγκέντρωσης, που απλώνονταν κυρίως στα κινεζικά εδάφη και πειραματίζονταν σε όπλα χημικού και βιολογικού πολέμου. Άλλες γνωστές συνεργαζόμενες υπομονάδες που αναπτύχθηκαν στα κατεχόμενα από την αυτοκρατορική Ιαπωνία εδάφη ήταν: η 516 (Χικιχάρ), η 100 (Τσανγκ-Χουν), η 1644 (Νάντζινγκ), η 200 (Μαντζουρία), η 9420 (Σιγκαπούρη) και πολλές άλλες.

Η αρχή του κακού

To 1932 ένας από τους διασημότερους βακτηριολόγους της Ιαπωνίας, ο συνταγματάρχης Σίρο Ίσιι, καλείται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα να αναλάβει τη διοίκηση του Κέντρου Πρόληψης και Έρευνας Επιδημικών Νόσων και ιδρύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζονγκ Μα στη Μαντζουρία, μια επαρχία της Κίνας. Ο Δρ Ίσιι οργάνωσε μια μυστική ερευνητική ομάδα, που ονομαζόταν ΄΄μονάδα Τόγκο’’, η οποία ασχολούνταν με χημικά και βιολογικά πειράματα. Αν και το 1935 η μονάδα ανατινάχθηκε από αντάρτες, πολύ σύντομα οργανώθηκαν νέες, μεγαλύτερες και πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, που πήραν το όνομα ‘’μονάδα 731’’. Οι απάνθρωπες αυτές μονάδες δημιουργούνταν σε κινεζικά εδάφη, τα οποία κατείχαν οι Ιάπωνες μετά τον πόλεμο Ιαπωνο-Ρωσικό πόλεμο του 1904-1905, ώστε να μην κινδυνεύσει να μολυνθεί ο Ιαπωνικός πληθυσμός, σε περίπτωση διαφυγής επικίνδυνων μικροβίων ή χημικών ουσιών. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι από το 1937 ως το 1945 οι Ιάπωνες χρησιμοποίησαν 1.131 φορές χημικά όπλα εναντίον 14 επαρχιών της Κίνας, ενώ υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Κινέζων που δολοφονήθηκε ανηλεώς από την εφαρμογή των ‘’ανακαλύψεων’’ της πειραματικής μονάδας 731, ξεπερνά τα 3,5 εκατομμύρια!

ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η μονάδα 731 αποτελούνταν από 150 κτίρια που απλώνονταν σε μια έκταση 6 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ο σχεδιασμός τους περιελάμβανε πολλές υπόγειες ή καμουφλαρισμένες εγκαταστάσεις, ώστε να μην μπορούν να καταστραφούν από πιθανούς βομβαρδισμούς. Η γραμμή παραγωγής τους ήταν τόσο οργανωμένη, ώστε είχε τη δυνατότητα να παράγει εκατοντάδες κιλά θανατηφόρων βακτηρίων και δηλητηριωδών χημικών ουσιών κάθε μήνα.

Τα πειραματόζωα της μονάδας

Ένα από τα σημαντικότερα ερευνητικά προγράμματα της μονάδας, είχε τον κωδικό ‘’maruta’’ (πίθηκοι) και χρησιμοποιούσε ζωντανούς ανθρώπους ως πειραματόζωα, για την εκπλήρωση των παρανοϊκών τους στόχων. Οι άνθρωποι αυτοί προέρχονταν από τις γύρω περιοχές και ήταν φυλακισμένοι εγκληματίες, κλέφτες ή άλλοι παράνομοι, αντάρτες, πολιτικοί κρατούμενοι, αλλά και άτομα που συλλαμβάνονταν από τη στρατιωτική αστυνομία και χαρακτηρίζονταν ως ΄΄ύποπτοι΄΄. Οι ΄΄ύποπτοι’’ αυτοί σε πολλές περιπτώσεις ήταν ακόμη και μωρά (αναφέρεται σε σχετικά βιβλία ότι εκτελέστηκε πείραμα ακόμη και σε βρέφος 3 μηνών), ηλικιωμένοι και έγκυες γυναίκες, αφού οι υπεύθυνοι των πειραμάτων ήθελαν να μελετήσουν τη δράση των ουσιών τους σε όλες τις ομάδες πληθυσμού. Τα πειράματα που εκτελούνταν ήταν πολλά και μπορούσαν να ξεπεράσουν ακόμη και την πιο διεστραμμένη φαντασία.

Πειραματικές εγχειρήσεις

Στα διάφορα εργαστήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης της μονάδας 731 εκτελούνταν ανατριχιαστικά πειράματα όπως:

Πειραματικές εγχειρήσεις σε ανθρώπους, χωρίς την εφαρμογή νάρκωσης. Οι εγχειρήσεις, οι αφαιρέσεις εσωτερικών οργάνων και οι νεκροτομές σε ζωντανούς ανθρώπους, γίνονταν μετά τη μόλυνσή τους διάφορες ασθένειες, όπως χολέρα, πανώλη κ.α., ώστε να μελετηθεί ο τρόπος που προσβάλλεται ο οργανισμός. Οι επεμβάσεις γίνονταν ενόσω ήταν ζωντανοί οι κρατούμενοι, επειδή οι σχεδιαστές των πειραμάτων πίστευαν ότι μετά το θάνατό τους η σύσταση των οργάνων θα αλλοιώνονταν, λόγω της σήψης, και έτσι δεν θα μπορούσαν να διακρίνουν τις βλάβες που προκαλεί η ασθένεια.

Αφαίρεση άκρων

Τα χέρια και τα πόδια των δύστυχων κρατουμένων αποκόπτονταν χωρίς τη χρήση αναισθητικού, με σκοπό να μελετηθεί η απώλεια αίματος και η διαδικασία της πήξης. Επίσης, πολύ συχνά γινόταν προσπάθειες συγκόλλησης των κομμένων μελών στην άλλη πλευρά του σώματος, ενώ άλλες φορές τα μέλη καταψύχονταν και επανατοποθετούνταν στην αρχική τους θέση, μετά από αρκετές ημέρες.

Αφαίρεση στομάχου

Το στομάχι των πειραματοζώων αφαιρούνταν και γινόταν προσπάθεια σύνδεσης του οισοφάγου απευθείας με τα έντερα, για να διερευνηθεί αν μπορεί κάποιος να ζήσει χωρίς στομάχι.

Αφαίρεση οργάνων

Για τις ανάγκες συγκεκριμένων πειραμάτων, αφαιρούνταν νεφροί, ήπαρ, καρδιά, εγκέφαλος και γενικότερα ό,τι ικανοποιούσε την εγκληματική περιέργεια ή φαντασία των Ιαπώνων βασανιστών. Πιστεύεται ότι παραπάνω από 3.000 επιστήμονες (γιατροί, κτηνίατροι, νοσοκόμοι κ.α.) συμμετείχαν στις αποτρόπαιες αυτές επεμβάσεις.

ΔΟΚΙΜΕΣ ΟΠΛΩΝ

Άνθρωποι χρησιμοποιούνταν ως στόχοι για τη μελέτη των θανατηφόρων τραυμάτων που προκαλούνται από διάφορα είδη πυροβόλων όπλων και χειροβομβίδων. Επίσης, πάνω στους κρατούμενους δοκιμάζονταν οι βλάβες που προκαλούσαν τα φλογοβόλα όπλα, οι εκρηκτικές βόμβες, καθώς και οι βόμβες θανατηφόρων βακτηρίων και χημικών ουσιών.

ΔΟΚΙΜΕΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΧΗΜΙΚΩΝ ΑΕΡΙΩΝ

Τα πειράματα με βιολογικούς και χημικούς παράγοντες εκτελούνταν σε διάφορα επίπεδα, όπως:

Μολυσματικοί παράγοντες: Στα ανθρώπινα πειραματόζωα γινόταν ενέσεις με διάφορα βακτήρια, με το πρόσχημα των εμβολιασμών, για να διαπιστωθεί ο τρόπος που προκαλούσαν το θάνατο. Οι ασθένειες ή οι καταστάσεις που προκαλούσαν τεχνητά ήταν χολέρα, βουβωνική πανώλη, άνθρακας, τύφος, φυματίωση, αιμορραγικός πυρετός, τέτανος, δυσεντερία, γάγγραινα, σαλμονέλλωση, μηνιγγίτιδα, εγκεφαλίτιδα και πολλές άλλες.

Ψείρες: Οι κρατούμενοι κατακλύζονταν από χιλιάδες ψείρες, ώστε πάνω στο κορμί τους να πολλαπλασιαστούν και να αποτελέσουν πειραματικό υλικό για τη μόλυνσή τους με διάφορα βακτήρια και τη χρήση τους σε βιολογικές βόμβες.

Αφροδίσια νοσήματα: για τη μελέτη των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων μόλυναν άντρες και γυναίκες με σύφιλη και γονόρροια, ώστε να μελετηθούν, μετά από ζωντανές νεκροτομές, οι βλάβες στον οργανισμό τους.

Βομβαρδισμοί πληθυσμών με βιολογικές και χημικές ουσίες: Οι δραστηριότητες της μονάδας 731 και των συνεργαζόμενων τμημάτων, δεν περιορίζονταν μόνο στην έρευνα, αλλά προχωρούσαν και στην εφαρμογή των ουσιών που παρασκευάζονταν σε ανθρώπινους πληθυσμούς. Με τη βοήθεια αεροπλάνων που πετούσαν σε μικρό ύψος, βόμβες με ψείρες, που είχαν μολυνθεί από χολέρα, άνθρακα και πανώλη, ρίχθηκαν σε επαρχίες της Κίνας και οδήγησαν στο θάνατο παραπάνω από 400.000 ανύποπτους και αθώους ανθρώπους. Επίσης, ολόκληρες περιοχές ψεκάζονταν με τα βακτήρια της βουβωνικής πανώλης, μολύνοντας τόσο το νερό, όσο και τα τρόφιμα και προκαλώντας μεγάλο αριθμό θανάτων στον ντόπιο πληθυσμό. Η απώτερη επιδίωξη των Ιαπώνων ήταν να επιτεθούν το Σεπτέμβριο του 1945 με πιλότους-καμικάζι και βόμβες βακτηρίων σε Αμερικανικά εδάφη, ξεκινώντας από την πολιτεία της Καλιφόρνια. Η ρίψη, όμως, των ατομικών βομβών και η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, απέτρεψε τα σχέδια των αδίστακτων εγκεφάλων της μονάδας 731.

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Άλλα απάνθρωπα πειράματα που γίνονταν πάνω σε ανθρώπους στη μονάδα 731 περιελάμβαναν:

• την ένεση αέρα στις φλέβες, ώστε να βρεθεί ο χρόνος θανάτωσης από εμβολισμό
• την απόλυτη στέρηση νερού ή και τροφής, ώστε να βρεθεί πόσο αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός
• την ένεση ούρων από άλογα στους νεφρούς, για να μελετηθεί ο τρόπος απέκκρισής τους
• τη βίαιη είσοδο, μέχρι το θάνατό τους, σε θαλάμους υψηλής πίεσης ή σε φούρνους
• την έκθεσή τους σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, για τη μελέτη της επίδρασης του ψύχους σε υγιείς ανθρώπους ή σε άτομα μολυσμένα από επικίνδυνες ασθένειες
• την τοποθέτησή τους σε μηχανήματα που περιστρέφονταν με υψηλές ταχύτητες (φυγοκέντρους) ως το θάνατό τους
• την ένεση αίματος ζώων στις φλέβες τους τους και τη μελέτη των αποτελεσμάτων
• τη δοκιμή της θανατηφόρας δράσης χημικών αερίων σε αεροστεγείς θαλάμους
• τη έκθεση, μέχρι το θάνατό τους, σε ακτίνες Χ
• την ένεση ή την κατάποση θαλασσινού νερού, ώστε να μελετηθεί η επίδρασή τους στον οργανισμό

ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Ένας αξιωματικός που υπηρέτησε στη μονάδα 731 ανέφερε πολλά χρόνια μετά: ΄΄Κάποτε είχαμε ένα κρατούμενο στον οποίο έγιναν ενέσεις βακτηρίων βουβωνικής πανώλης και δεν αρρώστησε. Στη συνέχεια εισήχθη σε θάλαμο με θανατηφόρα χημικά αέρια και πάλι άντεξε. Ως τελικό πείραμα αντοχής του έκαναν πολλές ενέσεις με αέρα στις φλέβες, αλλά και πάλι κρατήθηκε με τα δόντια στη ζωή. Τότε, οι αδίστακτοι γιατροί-πειραματιστές διέταξαν εκνευρισμένοι τους στρατιώτες να τον απαγχονίσουν σε ένα δέντρο της αυλής. Αυτή τη φορά δεν κατάφερε να νικήσει το θάνατο…΄΄

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ

Τα κτηνώδη πειράματα σε ανθρώπους συνεχίστηκαν μέχρι την επέλαση των Σοβιετικών δυνάμεων στην περιοχή της Μαντζουρίας το 1945. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους 3.000 Ιάπωνες που εργάζονταν στη μονάδα 731 ποτέ δεν συνελήφθησαν, αλλά σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Ιαπωνίας, ενώ οι περισσότερες εγκαταστάσεις ανατινάχθηκαν από τους Ιάπωνες, ώστε να μη γίνει γνωστό το αποτρόπαιο ‘’έργο’’ τους. Από τους ελάχιστους που τιμωρήθηκαν από Ρωσικά δικαστήρια στη δίκη του Καμπαρόβσκ, ήταν 12 ανώτεροι αξιωματικοί, στους οποίους επιβλήθηκαν ποινές από 2 έως 25 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία, ενώ στη δίκη εγκληματιών πολέμου του Τόκυο το 1946 που κατηγορήθηκαν 23 αξιωματικοί, οι 5 καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ και όλοι αποφυλακίστηκαν ως το 1958.

Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στους Συμμάχους, τοποθετήθηκε ως ανώτατος διοικητής ολόκληρης της περιοχής ο Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, ο οποίος έδωσε αμνηστία στους εγκληματίες επιστήμονες της μονάδας 731, με αντάλλαγμα την παράδοση των σημειώσεών τους με τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους στις Αμερικανικές δυνάμεις…

Οι καριέρες των εγκληματιών

Πολλοί από τους ‘’επιστήμονες’’ που εγκλημάτησαν στη μονάδα 731, έκαναν εντυπωσιακή πορεία και καριέρα μετά τον πόλεμο, αφού διέπρεψαν ως επιχειρηματίες, καθηγητές Πανεπιστημίων, ακόμη και πρυτάνεις. Ο υπεύθυνος της μονάδας 731, ο Δρι Ίσιι, αν και θεωρήθηκε νεκρός και βρέθηκε ο (ψεύτικος) τάφος του, δούλεψε για πολλά χρόνια σε στρατιωτικές μονάδες έρευνας βιολογικών όπλων στο Μαίρυλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών και πέθανε το 1959 από καρκίνο του λάρυγγα, ως Αμερικανός πολίτης, ενώ άλλοι συνάδελφοί του κατέλαβαν σημαντικές θέσεις εξουσίας όπως: κυβερνήτης του Τόκυο, πρόεδρος του Ιαπωνικού Ιατρικού Συλλόγου, επικεφαλής της Ιαπωνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, διευθυντής σε μια από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Ιαπωνίας κλπ.

Επίσης, ο Δρ Γιαγκεσάβα, υπεύθυνος για τους ψεκασμούς με θανατηφόρα μικρόβια, έγινε γραμματέας της Ιαπωνικής Ένωση Πενικιλλίνης, ο Δρ Ακάντα που έκανε ενέσεις τετάνου και χολέρας ίδρυσε μεγάλη αιματολογική κλινική, ο Δρ Οκαμότο που αφαιρούσε όργανα ανθρώπων χωρίς αναισθησία εξελέγη το 1986 πρύτανης του πανεπιστημίου του Κίνζυ, ενώ ο Δρ Ισικάβα, ο ειδικός στην κατάψυξη ανθρώπων, τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο του Ανατέλλοντος Ηλίου, για την προσφορά του στην επιστήμη…

Η σύγκριση των εγκλημάτων

Η σύγκριση των πειραμάτων που πραγματοποίησαν σε ανθρώπους οι Γερμανικές και Ιαπωνικές δυνάμεις στα αντίστοιχα στρατόπεδα συγκέντρωσης (όπως αναφέρθηκαν παλαιότερο άρθρο μου: ‘’Τα πειράματα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης’’, Χανιώτικα Νέα 7-2-2007), είναι πολύ δύσκολη, αφού κανενός το μυαλό δεν είναι δυνατό να συνειδητοποιήσει την έκταση της φρίκης και της καταπάτησης κάθε έννοιας ανθρώπινων δικαιωμάτων που συνέβη σε αυτά τα κολαστήρια. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έλαβαν χώρα τα εξής πειράματα σε ανθρώπινα σώματα και ψυχές, με κατάληξη συνήθως το θάνατο: κατάψυξη και απόψυξη σωμάτων με διάφορες τεχνικές, εισαγωγή σε ειδικούς θαλάμους χαμηλής ατμοσφαιρικής πίεσης, μόλυνση από διάφορες ασθένειες, αφαίρεση οργάνων χωρίς αναισθησία, γενετικά πειράματα για τη δημιουργία της Αρίας φυλής, μαζικές στειρώσεις, κατάποση μεγάλων ποσοτήτων θαλασσινού νερού, χορήγηση δηλητηριωδών χημικών ουσιών, πρόκληση και επούλωση τραυματισμών, μεταμοσχεύσεις οργάνων, πειράματα τεχνητής γονιμοποίησης και μαζικές εξοντώσεις σε φούρνους αερίων.

Πάντως, ενώ από το Άουσβιτς και τα υπόλοιπα ναζιστικά στρατόπεδα υπήρχαν αρκετοί επιζώντες, όσοι μπήκαν στη μονάδα 731 δεν ξαναβγήκαν ποτέ, αφού μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι εγκαταστάσεις ανατινάχθηκαν και όλοι οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν. Οι μαρτυρίες που υπάρχουν για τα απάνθρωπα πειράματα, προέρχονται αποκλειστικά από τους γιατρούς που υπηρέτησαν στη μονάδα, ορισμένοι από τους οποίους μίλησαν μετά από 50 ή και 60 χρόνια απόλυτης σιωπής.

Μια μαύρη σελίδα της ιστορίας

Η μονάδα 731 θεωρείται ότι εκτέλεσε το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο πρόγραμμα βιολογικού και χημικού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας. Πολύ λίγα από τα κτίρια και τις εγκαταστάσεις της διατηρούνται στις μέρες μας και αποτελούν, ως Μουσείο Εγκλημάτων Πολέμου, αδιάψευστους μάρτυρες της ανθρώπινης θηριωδίας. Η κυβέρνηση της Κίνας, μάλιστα, έχει ζητήσει από την UNESCO να κηρυχθούν τα εναπομείναντα κτίρια της μονάδας 731 ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ η φρίκη των ανελέητων βασανιστηρίων που φιλοξένησε.

Τα εγκλήματα αυτά δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστά στη χώρα μας, ίσως επειδή διαδραματίστηκαν σε πολύ μεγάλη απόσταση από την Ελλάδα ή ακόμη διότι δεν φαίνεται να υπήρχαν Έλληνες που υποβλήθηκαν σε πειράματα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι οι αποτρόπαιες αυτές πράξεις θα πρέπει να μένουν κρυφές και τα καταχωνιάζονται στα σκονισμένα ντουλάπια της ιστορίας, ακόμη και αν είναι για πολλούς οδυνηρή η ανάγνωσή τους, αφού η αποκάλυψή τους είναι ο μόνος τρόπος να συνειδητοποιήσουν οι σύγχρονες κοινωνίες, μέχρι ποιο σημείο που μπορεί να φτάσει η έκφραση των αγριότερων ενστίκτων του ανθρώπινου είδους. Επίσης, είναι αναγκαίο να κατανοήσουν όλοι, και ιδίως όσοι έχουν μικρότερη ηλικία, ότι οι αιματηρές μάχες αποτελούν μόνο τη μία πλευρά του πολέμου, ενώ η άλλη πλευρά, πολλές φορές βιαιότερη, εκτυλίσσεται σε μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στις οποίες περιφρονούνται όχι μόνο τις Διεθνείς Συνθήκες, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση.

Ενδεικτικό γεγονός τόσο του ευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όσο και απαξίωσης του πολύτιμου αγαθού της ζωής, είναι η συνέντευξη στην εφημερίδα Japan Times, μόλις το 2007, ενός Ιάπωνα γιατρού που συμμετείχε στα πειράματα, ο οποίος δήλωνε κυνικά: ΄΄την πρώτη μέρα που αφαίρεσα όργανα από ζωντανό άνθρωπο φοβόμουνα πάρα πολύ, σχεδόν έτρεμα, τη δεύτερη μου φάνηκε πιο εύκολο και μετά την τρίτη μέρα επιθυμούσα με λαχτάρα να το κάνω...΄΄

Οι πόρνες που άλλαξαν την ιστορία...

Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα βρίσκεται μια ισχυρή γυναίκα εξηγεί το γνωστό γνωμικό για την επιτυχία. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η γυναίκα ήταν κάποτε στο πλευρό... όλων των αντρών; Από τη διασημότερη εταίρα όλων των εποχών μέχρι την πιο ταπεινής καταγωγής αυτοκράτειρα παρουσιάζονται οι πόρνες που άλλαξαν την ιστορία.
Ασπασία

 Σύμφωνα με το Δημοσθένη, οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν «τις εταίρες για διασκέδαση, τις παλλακίδες για να φροντίζουν τις σωματικές ανάγκες και τις γυναίκες για να προσέχουν τα σπίτια και να κάνουν νόμιμα παιδιά». Από τις τρεις κατηγορίες, ωστόσο, οι εταίρες ήταν αυτές με την πιο ευνοϊκή μεταχείριση. Η νομοθεσία τους επέτρεπε να διατηρούν περιουσία, είχαν εκπαίδευση και συνήθως ήταν συνοδοί των μεγάλων πολιτικών αντρών. 

Από τις γνωστές εταίρες του Χρυσού Αιώνα, η Ασπασία έμεινε στην ιστορία εξαιτίας της σχέσης της με τον Περικλή. Οι δύο τους έγιναν ο πυρήνας μια ομάδας φιλοσόφων και διανοητών που καθόρισε την εξέλιξη της Αθήνας ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Σωκρατική μέθοδος ήταν δική της επινόηση. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι αλήθεια, είναι σχεδόν σίγουρο, ότι ο ρόλος της Ασπασίας στη πολιτική και κοινωνική ζωή της Αθήνας υπερέβαινε το καθιερωμένο ρόλο μιας «πρώτης κυρίας». Σε τέτοιο βαθμό που εισέπραξε τη μήνη όλων σχεδόν των κωμικών και σατιρικών συγγραφέων της εποχής. 
Κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του Περικλή, η Ασπασία ήταν πίσω από την αποστολή εκστρατευτικής δύναμης κατά της Σάμου που είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους Αθηναίους. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Περικλής έστειλε το εκστρατευτικό σώμα για να μεροληπτώντας στην μεταξύ Σάμου και Μιλήτου που ήταν η πιθανότερη γενέτειρα της Ασπασίας. Οι Αθηναίοι κατέλαβαν το νησί αλλά έχασαν σημαντικές δυνάμεις προτού επιβληθούν στους Σαμίους. Σε μια άλλη περίσταση και σύμφωνα με τον Αριστοφάνη, το εμπάργκο των Αθηναίων στους Μεγαρείς ήταν η εκδίκηση της Ασπασίας για την απαγωγή εταίρων από τον οίκο ανοχής που διατηρούσε στην Αθήνα. 
Μετά το θάνατο του Περικλή, η Ασπασία έγινε εταίρα του Λυσικλή. 
Νελ Γκουίν

Σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές, η Νελ Γκουίν ήταν κόρη του Τόμας Γκουίν, λοχαγού του στρατού των Κοινοβουλευτικών στον Αγγλικό εμφύλιο και της Μαντάμ Γκουίν μιας αλκοολικής και υπέρβαρης ιδιοκτήτριας πορνείου. 
Η Νελ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής της ηλικίας σε αυτό το περιβάλλον, πιθανώς δουλεύοντας από την παιδική της ηλικία σαν πόρνη. Σε μια εποχή που τα επαγγέλματα της ηθοποιού και της πόρνης είχαν ασαφή όρια, η αγράμματη Νελ κατάφερε να μάθει τη θεατρική τέχνη και το χορό από τους γνωστούς ηθοποιούς Τσαρλς Χαρτ και τον Τζον Λέισι αντίστοιχα. Και οι δύο ήταν εραστές της σύμφωνα με τους συγγραφείς της εποχής. 
Η ζωή της Νελ Γκουίν άλλαξε οριστικά όταν γνώρισε τον βασιλιά Κάρολο Β’. Η συνάντηση των δύο κανονίστηκε από το δεύτερο στην ιεραρχία δούκα του Μπάκινγχαμ που ήθελε να παραγκωνίσει τις βασικές ερωμένες του βασιλιά και να έχει έναν άνθρωπο δικό του πολύ κοντά στο βασιλιά. Η επικράτηση της Γκουίν επί των άλλων συνοδών δεν ήταν εύκολη. Για να γίνει η Γκουίν πρώτη ερωμένη του βασιλιά χρειάστηκε ένα εκρηκτικό μείγμα ερωτισμού, χάρης, τακτικών κινήσεων αλλά και ανθρωποκτονιών. Το καθιερωμένο απογευματινό τσάι για πολλές ερωμένες του βασιλιά ήταν και το τελευταίο. 
Η Νελ Γκουίν, ωστόσο, ποτέ δεν ξέχασε τη ταπεινή της καταγωγή. Χάρη στο πνεύμα της έμεινε στην ιστορία ως η πιο αγαπητή ερωμένη βασιλιά στο λαό. Διάφορα ανέκδοτα ενισχύουν αυτή την άποψη: Όταν ένα συγκεντρωμένο πλήθος τη μπέρδεψε με τη βασική της αντίπαλο, τη Δούκισσα του Πόρτσμουθ, άρχισε να τη φωνάζει καθολική πόρνη. Η Γκουίν δεν έχασε την ψυχραιμία της και απάντησε: «Καλοί μου άνθρωποι κάνετε λάθος. Εγώ είμαι η προτεστάντισσα πόρνη.» Σε ένα παρόμοιο περιστατικό, ο αμαξάς της Γκουίν συνεπλάκη με κάποιον που τη φώναξε πόρνη. Αυτή μπήκε στη μέση, τους χώρισε και είπε: «Ναι, είμαι πόρνη. Βρείτε κάτι άλλο να μαλώσετε.» 
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας της η Γκουίν κατάφερε να εξασφαλίσει στο γιο της τη διοίκηση ενός δουκάτου και να πείσει το βασιλιά να χτίσει ένα νοσοκομείο για βετεράνους πολέμου. 
Ραχάμπ

Η Ραχάμπ ήταν μια ανεξάρτητη και ευφυής γυναίκα αλλά στην εποχής της (1400 π.Χ.) υπήρχε μόνο ένας χώρος για γυναίκες σαν και αυτή: Τα πορνεία της Ιεριχούς. Σύμφωνα με τις πηγές ζούσε άνετα, διατηρούσε το δικό της σπίτι και είχε ένα σημαντικό εισόδημα ακόμα και για τα δεδομένα των αντρών της εποχής. Μια τυχαία ιστορία, καθοριστικής σημασίας για το έθνος των Ισραήλ, θα άλλαζε για πάντα την τύχη της. 
Ο Τζόσουα, διάδοχος του Μωυσή και αρχηγός των Ισραηλιτών, θέλησε να οδηγήσει το λαό του από την περιοχή της Ιορδανίας στην Ιεριχώ. Για να το πετύχει αυτό έστειλε δύο κατάσκοπους στην περιοχή, οι οποίοι διάλεξαν να μείνουν στον οίκο της Ραχάμπ. Η Ραχάμπ όχι μόνο τους προσέφερε φιλοξενία αλλά τους έκρυψε και από τους στρατιώτες του βασιλιά της Ιεριχούς για να καταφέρουν τελικά να επιστρέψουν με πολύτιμες πληροφορίες στο Τζόσουα. 
Όταν οι Ισραηλίτες κατέλαβαν την Ιεριχώ, αναγνώρισαν την προσφορά της Ραχάμπ που γλύτωσε από την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης. Σύμφωνα με το Ταλμούδ, ασπάστηκε την Ιουδαϊκή θρησκεία παντρεύτηκε κάποιον ισχυρό άντρα, πιθανώς τον ίδιο τον Τζόσουα. 
Τζορτζίνα Μπέγιερ

Γεννημένη το 1957 στο Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας, η Τζορτζίνα Μπέγιερ (Τζορτζ Μπέρτραντ) έγινε το 1995 η πρώτη τρανσέξουαλ δήμαρχος στον κόσμο. Το κατόρθωμα της ξεπεράστηκε μόνο από τη ίδια όταν το 1999 εξελέγη στο κοινοβούλιο. Σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής της καριέρας, η Τζορτζίνα Μπέγιερ υποστήριξε ενεργά τις προσπάθειες των οργανώσεων για τα δικαιώματα ομοφυλόφιλων κάτι που τελικά την οδήγησε στην παραίτηση μετά από δέκα χρόνια στην κεντρική πολιτική ζωή της Νέας Ζηλανδίας. 
Η ιστορία της Μπέγιερ κάθε άλλο παρά παραμύθι ήταν. Προερχόμενη από τα κατώτερα οικονομικά στρώματα της χώρας, ανακάλυψε σε μικρή ηλικία τη γκέι σκηνή του Γουέλινγκτον και άρχισε να δουλεύει ως πόρνη και χορεύτρια σε νυχτερινά μαγαζιά. Λίγα χρόνια αργότερα μετέβη στο Κινγκς Κρος του Σύδνεϋ, στην πιο κακόφημη και επικίνδυνη περιοχής της Αυστραλίας. Ανακαλύπτοντας τη γκέι σκηνή της πόλης άρχισε να δουλεύει ως πόρνη και χορεύτρια σε νυχτερινά μαγαζιά. Το «παραμύθι» έγινε φίλμ νουάρ όταν τέσσερις άγνωστοι, την απήγαγαν, την ξυλοκόπησαν και τη βίασαν ομαδικά.

Με την επιστροφή της στη Νέα Ζηλανδία, η Μπέγιερ έκανε αλλαγή φύλου και ασχολήθηκε με την υποκριτική και την πολιτική ξεκινώντας από την επιτροπή γονέων ενός σχολείου. Το 1995 εκλέχθηκε δήμαρχος της πόλης Κάρτερτον και το 1999 βουλευτής. Μετά από εσωκομματικές τριβές που προκάλεσε η υποστήριξη στα δικαιώματα των ομοφυλοφιλικών παραιτήθηκε, ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι πίσω από τις πιέσεις κρυβόταν ο συντηρητισμός της κοινωνίας της χώρας. 
Μαντάμ ντε Πομπαδούρ
Η Μαντάμ ντε Πομπαδούρ ήταν η πρώτη ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΕ΄ από το 1745 μέχρι το 1750 που ο βασιλιάς της Γαλλίας πέθανε από φυματίωση. Αντίθετα με άλλες ερωμένες, η Ιωάννα Αντουανέτα, όπως ήταν το όνομα της, πέρασε τα παιδικά της χρόνια με πολυτέλεια, είχε μορφωθεί στο καθολικό μοναστήρι του Ποϊσί ενώ στην εφηβεία της η μητέρα της προσέλαβε οικοδιδασκάλους που της έμαθαν χορό, τραγούδι, ζωγραφική, χαρακτική και μουσική. Επίσης, υπό τη στενή ερμηνεία του όρου, αυτή του αγοραίου έρωτα, δεν υπήρξε ποτέ πόρνη. 
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας της, η Μαντάμ ντε Πομπαδούρ, είχε ενεργή συμμετοχή στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις της αυλής του βασιλιά προκαλώντας την απέχθεια διάφορων κύκλων και τη συμπάθεια άλλων. Το 1755 την προσέγγισε ο γνωστός τότε αυστριακός διπλωμάτης Βενζέλ Αντόν Γκραφ Κάουνιτς που την έπεισε να μεσολαβήσει στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη Συνθήκη των Βερσαλλιών. 
Αυτή ήταν η αρχή της αποκαλούμενης Διπλωματικής Επανάστασης που οδήγησε στον Επταετή Πόλεμο με καταστροφικά αποτελέσματα για τη Γαλλία. Ο πρώτος, κατά πολλούς ιστορικούς παγκόσμιος πόλεμος, τελείωσε με την απώλεια της περιοχής της Νέας Γαλλίας του Καναδά και την ήττα στη μάχη μάχη του Ρόσμπαχ. Η Γαλλία βγήκε από τον πόλεμο χρεοκωπημένη. 
Η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα

Καμία γυναίκα στην ιστορία δεν ξεκίνησε από τόσο χαμηλά για να φτάσει τόσο ψηλά όσο η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Το τέλος του δικού της ταξιδιού δεν ήταν το κρεβάτι ενός βασιλιά αλλά ο θρόνος μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας. Της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 
Η Θεοδώρα ήταν κόρη ενός φύλακα στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης ο οποίος πεθαίνοντας άφησε τις τρεις κόρες και τη γυναίκα του στο δρόμο. Με την υποστήριξη της μητέρας τους, τα τρία κορίτσια συμμετείχαν σε κωμικές παραστάσεις χαμηλού επιπέδου στο αμφιθέατρο και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Προκόπιου η Κομιτώ και η Θοδώρα ήταν εταίρες. Αν και οι αφηγήσεις του Προκόπιου περιέχουν το στοιχείο της υπερβολής δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από τους σύγχρονους μελετητές. Σύμφωνα με αυτές η Θεοδώρα ήταν τόσο σεξουαλικά ενεργή που συχνά πήγαινε για «πικνικ» με δέκα άντρες (Βενετούς) και τους τριάντα υπηρέτες τους. Μια φράση που της αποδίδει ο Προκόπιος είναι η εξής: «Η φύση δυστυχώς δε φρόντισε να ανοίξει εξίσου όλες τις διόδους στο άνθος μου.» 
Η φήμη που απέκτησε στον Ιππόδρομο δεν έσβησε ούτε μετά από ένα σύντομο γάμο και τη μετάβαση της στην Αλεξάνδρεια. Με την επιστροφή της στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Ιουστινιανό και έγινε πατρικία. Λίγο μετά το θάνατο της αυτοκράτειρας Ευφημίας και την κατάργηση ενός νόμου που απαγόρευε το γάμο συγκλητικών και «ηθοποιών» ο δρόμος προς το θρόνο ήταν ανοιχτός. 
Κατά τη διάρκεια της παντοκρατορίας της, η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα πέρασε νόμους που απαγόρευαν την πορνεία, επέβαλλαν την θανατική ποινή στους βιαστές και καθιέρωσαν δικαιώματα ιδιοκτησίας στις γυναίκες. Σε πολιτικό επίπεδο ήταν καθοριστική η συμβολή της στη Στάση του Νίκα όπου και έπεισε τον Ιουστινιανό να παραμείνει στην Πόλη και να καταπνίξει την επανάσταση.