Σιδερένια κλουβιά ο κόσμος μου.....

Όταν έχεις κλειστεί σε ένα σιδερένιο κλουβί είναι εύλογο να μην μπορείς να ξεφύγεις εύκολα…. και αν τα καταφέρεις σίγουρα θα είσαι με απλά λόγια ο ‘’τρελός του χωριού’’. Δυστυχώς οι αστικές κοινωνίες  διαμορφώνουν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπινης προσωπικότητας. Κάθε μέρα που περνάει παίρνουμε στα χέρια μας το ρόλο που θα υποδυθούμε και η παράσταση αρχίζει έτσι απλά. Το μη αυθεντικό, το ψεύτικο, η προσομοίωση της πραγματικότητας κυριαρχούν ως τα μόνο ‘’αληθινά’’ στοιχεία.  Χάρηκες που γεννήθηκες στον δυτικό κόσμο γιατί πίστεψες ότι ήσουν πιο ελεύθερος από τους άλλους..αλλά σε ξεγέλασαν και κατέληξες πιο καταπιεσμένος από όλους.  Αν στο πουν ευθέως θα γελάσεις, θα ειρωνευτείς και όμως δουλεύεις, παλεύεις γι’ αυτά τα άψυχα αντικείμενα. Βγαίνεις έξω σηκώνεις το ποτήρι σου και λες το χαρακτηριστικό στην ‘’υγειά μας’’ και όμως το άψυχο κυριαρχεί στην συνείδηση σου και η υγεία σε απασχολεί όταν καταλάβεις ότι την έχασες και την θέλεις πίσω. Όμως αυτή η άτιμη σου παίζει παιχνίδια, γένους θηλυκού βλέπεις και δεν γυρίζει εύκολα. Κάποιοι ήρθαν σε αυτό τον κόσμο νομίζοντας ότι θα μείνουν για πάντα, κάνουν ότι κάνουν, διαπράττουν τρομερά εγκλήματα σε βάρος των αδύναμων έχοντας αυτήν την πεποίθηση… μην σε παγιδέψουν σε αυτή την ιδέα όμως το πάντα είναι ένα παραμύθι που δεν υπάρχει.

Λίγα λόγια για να σκεφτεί κανείς όλα αυτά τα σημερινά γεγονότα  πόσο κακό κάνουν στην υγεία μας. Τελευταία έχει αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν από σκλήρυνση κατά πλάκας και πολλών άλλων. Δεν είμαι γιατρός αλλά θεωρώ το άγχος είναι το σημαντικότερο μικρόβιο.

''Οrient Express''

''Δεν ταξιδεύω για να πάω κάπου αλλά για να πάω. Ταξιδεύω για χάρη του ταξιδιού. Το ζήτημα είναι να μετακινείσαι''.

Tο θρυλικό τρένο Οrient Express θα σφυρίξει και πάλι για να πραγματοποιήσει τη διαδρομή που είχε κάνει όταν πρωτοξεκίνησε το 1883 από το Παρίσι για την Κωνσταντινούπολη. Τα βαγόνια του 1920 έχουν ήδη συντηρηθεί και έχουν ανακαινιστή χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στη διαμόρφωση και στο στιλ και φυσικά είναι έτοιμα να πραγματοποιήσουν το ταξίδι τους.

Το Οριάν Εξπρές (Οrient Express = Ταχεία της Ανατολής) ήταν το πρώτο διηπειρωτικό τρένο της Ευρώπης που έκανε τη διαδρομή των 2.740 χιλιομέτρων περίπου από το Παρίσι (Gare de l’Est) έως την Κωνσταντινούπολη, με ενδιάμεσες σύντομες στάσεις στο Στρασβούργο, το Μόναχο, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι. Το Οριάν Εξπρές, το οποίο ταυτίστηκε με την ταξιδιωτική πολυτέλεια, άρχισε να λειτουργεί τον Οκτώβριο του 1883, ενώ το 1919 ξεκίνησε να λειτουργεί η γραμμή Simplon Orient Express, η οποία περιλάμβανε διαφορετικό δρομολόγιο και περνούσε από τους σταθμούς της Λωζάνης, του Μιλάνου, της Βενετίας, της Τεργέστης, του Βελιγραδίου. Το 1977 οι τακτικές υπηρεσίες του σταμάτησαν καθώς δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει τον ανταγωνισμό με το αεροπλάνο. Ωστόσο, το θρυλικό αυτό τρένο εξακολουθεί να λειτουργεί σήμερα και να προσφέρει πολυτελείς υπηρεσίες στους επιβάτες αλλά πλέον το δρομολόγιο του είναι κάπως σύντομο, σε σύγκριση με το δρομολόγιο του παρελθόντος. Καθημερινά συνδέει το Παρίσι με την Βιέννη, περνώντας από το Στρασβούργο, το Μπάντεν-Μπάντεν, το Μόναχο και πολλούς άλλους σταθμούς.

Το Οριάν Εξπρές, λόγω της φήμης του στην εποχή του ως πολυτελούς τραίνου, αποτέλεσε σκηνικό για το γνωστό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές και για την ομώνυμη υποψήφια για έξι Όσκαρ ταινία του 1974 αλλά για και το βιβλίο του Γκράχαμ Γκρην Το Τραίνο της Σταμπούλ. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σαν σκηνικό σε αρκετές ταινίες. Η διάσημη ταινία του Τζέιμς Μποντ Από τη Ρωσία με αγάπη (From Russia with Love) παρουσιάζει σκηνές δράσης που διαδραματίζονται στο Οριάν Εξπρές.

Οι επιβάτες θα επιβιβαστούν στο τρένο από το Παρίσι και το πολυτελές τρένο θα ακολουθήσει τις διαδρομές όπως και παλιά περνώντας από την Γαλλία την Ελβετία, την Αυστρία κατευθυνόμενο προς την Βουδαπέστη όπου οι επιβάτες θα διανυκτερεύσουν σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων στην Ουγγρική πρωτεύουσα, πριν φτάσουν στη Ρουμανία, όπου οι επιβάτες, όπως και στα πρωτότυπα των επιβατών του 1883, θα αποβιβαστούν στην Sinaia και θα πραγματοποιήσουν περιοδεία στο κάστρο Peles. Στην συνέχεια θα καταλήξουν στο Βουκουρέστι, στο ξενοδοχείο Athenee Palace Hilton πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Βουλγαρία και την Τουρκία όπου και ο τελικός προορισμός του πολυτελούς τρένου.

 

Όπως αναφέρει η εταιρία ταξιδιών πολυτελών τρένων, οι επιβάτες κατά την διάρκεια της μιας εβδομάδας ταξιδιού θα βιώσουν τα ίδια, όπως και κατά τη διάρκεια των χρυσών χρόνων των πολυτελών ταξιδιών του ευρωπαϊκού σιδηροδρόμου.

Ονειρεμένο ταξίδι σε τιμή φωτιά και λάβρα αφού  μια διπλή καμπίνα θα κοστίσει 9000 ευρώ το άτομο ενώ ατομική καμπίνα 17.320 ευρώ!

ΧΑΛΦΕΤΙ - ''Το μαύρο Τριαντάφυλλο''

Το μαύρο τριαντάφυλλο υπάρχει για να μας δείξει ότι από ένα μικρό κακό μπορεί να έρθει ένα μεγάλο καλό...

Το Χαλφέτι είναι ένα πολύ ξεχωριστό πανάρχαιο χωριό γιατί εκτός ότι σχεδόν το μισό είναι βυθισμένο στα νερά του ποταμού Ευφράτη εκεί φυτρώνουν και τα μοναδικά και σπάνια στο κόσμο μαύρα τριαντάφυλλα γνωστά και ως  τριαντάφυλλα Χαλφέτι.

. Το χωριό βρίσκεται νοτιοανατολικά της Τουρκίας και αποτελεί πραγματικό στολίδι. 

Την Άνοιξη όταν ανθίζουν έχουν ένα σκούρο κόκκινο χρώμα το οποίο όμως εξασθενεί και μετατρέπεται σε μαύρο τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι συμβολίζει την ελπίδα, το πάθος και το μυστήριο. Το παράξενο είναι σε όλο αυτό ότι δεν επεμβαίνει κανείς για να αναπτυχθούν. Δεν χρησιμοποιείται τίποτα τεχνητό. 

Μα που οφείλεται αυτό το μαύρο χρώμα τους;

Μια καλή ερώτηση από την στιγμή που δεν επεμβαίνει ο άνθρωπος πως έχουν αυτό το μαύρο χρώμα. Αυτό οφείλεται στις μοναδικές συνθήκες του εδάφους της περιοχής, καθώς και στα επίπεδα pH των υπόγειων υδάτων που προέρχονται από τον ποταμό Ευφράτη. Δυστυχώς ευδοκιμούν σε μικρό αριθμό. 

Ο δολοφόνος του ''Ποταμού Γκριν''

Ένας άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεων του. Τι έχει κάνει, τι μπορεί να κάνει. Είναι οι επιλογές του. Όταν οι επιλογές πάψουν να είναι ανθρώπινες τότε ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος......

Ο θάνατος είναι μόνο μια στιγμή και η ζωή χίλιες. Τέτοιες χίλιες στιγμές έφτασαν ώστε ένας ''τύπου άνθρωπος'' να σπείρει το θάνατο όλων αυτών των γυναικών.

Ο πιο «δραστήριος» κατά συρροήν δολοφόνος της Αμερικής ήταν ο Γκάρι Ρίτζγουεϊ, γνωστός ως ο «Δολοφόνος του ποταμού Γκριν». Έδρασε για 20 χρόνια, στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον και εξαιτίας του έχασαν τη ζωή τους περισσότερες από 48 γυναίκες. Τα θύματά του ήταν πάντα ιερόδουλες, ο πιο εύκολος στόχος.

Στην ομολογία του, δήλωσε ότι ήθελε να σκοτώσει όσες περισσότερες ιερόδουλες μπορούσε γιατί ήταν σκουπίδια, ένα κατώτερο είδος ανθρώπου. Δεν αρκούνταν μόνο στη δολοφονία. Επέστρεφε στον τόπο του εγκλήματος όπου είχε θάψει τις γυναίκες και συνευρισκόταν σεξουαλικά με τα πτώματα. Μετά από κάθε δολοφονία, επέστρεφε στο σπίτι του όπου τον περίμενε η σύζυγος και το παιδί του.

Είχε σκοτώσει μια κοπέλα, ενώ ο γιος του τον περίμενε στο αυτοκίνητο. Όταν γύρισε χωρίς τη συνοδό του, ο μικρός τον ρώτησε που ήταν. «Θα γυρίσει με τα πόδια γιατί έμενε εδώ κοντά», του είχε απαντήσει.

Η θανατηφόρα τελετουργία

Ακολουθούσε με ευλάβεια τα ίδια βήματα σε κάθε επίθεση. Πήγαινε με το φορτηγάκι του μέχρι τη λεωφόρο που βρίσκονταν οι ιερόδουλες. Επέλεγε το θύμα  και την έφερνε στο σπίτι του.

Ανέφερε πάντα στη συζήτηση τον γιο του και άφηνε τα παιχνίδια να φαίνονται στο διάδρομο, για να την καθησυχάσει. Είναι αδύνατον να της κάνει κακό ένας άνθρωπος που ζει ανάμεσα στα παιχνίδια του παιδιού του, θα σκεφτόταν η κοπέλα. Έκαναν σεξ και  ο Ρίτζγουεϊ στραγγάλιζε το θύμα πάνω στο κρεβάτι. Αμέσως μετά, έβαζε τα σεντόνια στο πλυντήριο. Φόρτωνε το άψυχο σώμα της κοπέλας στο φορτηγάκι και οδηγούσε μέχρι τον ποταμό Γκριν.

Έκρυβε το πτώμα σε σημεία που μόνο εκείνος ήξερε. Ήθελε να το επισκεφτεί ξανά και ξανά, μέχρι το πτώμα να γεμίσει σκουλήκια.

 

Στην ομολογία του ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν νεκρόφιλος, αλλά ήταν μία μορφή συνεύρεσης που δε χρειαζόταν να πληρώσει.

Τα πρώτα θύματα

Στις 15 Ιουλίου του 1982, δύο παιδιά έπαιζαν στις όχθες του ποταμού Γκριν, όταν είδαν το γυμνό πτώμα μια νεαρής κοπέλας να επιπλέει στο νερό. Ήταν η 16χρονη Γουέντι Λι Κόφιλντ, το πρώτο θύμα του Γκάρι Ρίτζγουεϊ. Η Γουέντι είχε φύγει απ’ το σπίτι της και δούλευε ως ιερόδουλη στο Σιάτλ. Είχε στραγγαλιστεί και βρέθηκαν υπολείμματα σπέρματος στο σώμα της. Η αστυνομία συγκέντρωσε όλα τα στοιχεία, αν και το 1982 η τεχνολογία δεν επέτρεπε λεπτομερή ανάλυση του DNA. Μέχρι το Σεπτέμβριο, είχαν βρεθεί άλλα πέντε πτώματα. Η αστυνομία προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει κάποιο στοιχείο που θα οδηγούσε στο δολοφόνο, αλλά μάταια. Ο Ρίτζγουεϊ σκότωνε ανενόχλητος, τουλάχιστον μία φορά το μήνα για χρόνια.

Η αστυνομία τον έβαλε να απαντήσει σε τεστ αλήθειας και ο Ρίτζγουεϊ το πέρασε χωρίς κανένα πρόβλημα. Το τεστ αλήθειας λειτουργεί μόνο όταν ο ερωτώμενος αντιλαμβάνεται ότι ψεύδεται και έχει κάτι να κρύψει. Ο Ρίτζγουεϊ απαντούσε ήρεμα και έδειχνε να πιστεύει ότι έλεγε την αλήθεια.

Το μίσος για τις ιερόδουλες

Ο Ρίτζγουεϊ γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1949, στη Γιούτα. Η οικογένειά του ήταν απολύτως φυσιολογική. Ικανοποιητικό εισόδημα, κανένα ίχνος βίας ή κακοποίησης. Όμως ο Ρίτζγουεϊ είχε συνδέσει από πολύ μικρή ηλικία το σεξ με την ταπείνωση. Στην ομολογία του περιέγραφε ότι ουρούσε στο κρεβάτι του μέχρι μεγάλη ηλικία και παρακολουθούσε, καθώς η μητέρα του έπλενε τα γεννητικά του όργανα.

Είπε ότι κοίταζε την μητέρα του όσο έκανε ηλιοθεραπεία και η εικόνα τον διέγειρε σεξουαλικά. Ντρεπόταν και θύμωνε φοβερά με τις σκέψεις του και άρχισε να μισεί τη μητέρα του σε σημείο που ήθελε να τη σκοτώσει. Σε ηλικία 16 ετών, ο Ρίτζγουεϊ μαχαίρωσε ένα 6χρονο αγόρι, γιατί αναρωτιόταν «πώς είναι να σκοτώνεις». Το αγόρι έζησε και δεν αναγνώρισε τον Ρίτζγουεϊ.

Αφού αποφοίτησε απ’ το λύκειο, παντρεύτηκε την Κλόντια Μπάροους. Κατατάχτηκε στο ναυτικό και έφυγε από το σπίτι αμέσως μετά το γάμο. Σε ένα ταξίδι στις Φιλιππίνες, επισκεπτόταν τακτικά ιερόδουλες και κόλλησε αφροδίσιο νόσημα. Στο μυαλό του, για όλα έφταιγαν οι ιερόδουλες που ήθελαν να του κάνουν κακό. Όταν επέστρεψε στην Αμερική, έμαθε ότι η γυναίκα του τον απατούσε και πήραν διαζύγιο.

Ο Ρίτζγουεϊ τη μίσησε και δεν την αποκαλούσε ποτέ με το όνομά της, αλλά ως «εκείνη η πόρνη». Το 1973, παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του, Μάρσια Γουίνσλοου. Άρεσε στον Ρίτζγουεϊ, επειδή τον φρόντιζε σαν υπηρέτρια.

Έκανε ό, τι της έλεγε και τον ικανοποιούσε σεξουαλικά πολλές φορές τη μέρα, όποτε της το ζητούσε. Ο γάμος τους κράτησε για 7 χρόνια.

Στο τέλος, ο Ρίτζγουεϊ είχε αρχίσει να γίνεται πολύ βίαιος και είχε κοντέψει να τη στραγγαλίσει. Ήταν ένας ακόμη διαλυμένος γάμος για τον Ρίτζγουεϊ, που πρόσθεσε άλλη μία «γυναίκα-πόρνη» στη μαύρη λίστα. Στην ομολογία του ισχυρίστηκε,  ότι αν είχε σκοτώσει Μάρσια, δε θα είχε νιώσει την ανάγκη να σκοτώσει όλες τις άλλες γυναίκες. Όμως η Μάρσια ξέφυγε και ένα χρόνο μετά το διαζύγιο, το 1982, ο Ρίτζγουεϊ άρχισε να σκοτώνει

Ο τρίτος γάμος

Το 1985, ο Ρίτζγουεϊ δεν σκότωσε ούτε μία φορά. Παντρεύτηκε την Τζούντιθ Μόσον και φάνηκε να ηρεμεί. Οι γείτονες έβλεπαν ένα ήρεμο, ερωτευμένο ζευγάρι που ζούσε μια πολύ αξιοπρεπή ζωή. Κάθε σαββατοκύριακο, ο Ρίτζγουεϊ φιλοξενούσε το γιο του από τον γάμο με τη Μάρσια. Ήταν μία χαρούμενη οικογένεια.

Τον Οκτώβριο του 1986, σκότωσε για πρώτη φορά μετά το γάμο του και συνέχισε μέχρι το 1998. Σκότωνε με μικρότερη συχνότητα και ταξίδευε πιο μακριά για να κρύψει τα πτώματα, γιατί είχε αρχίσει να φοβάται την αστυνομία.

Η βοήθεια του δολοφόνου

Η υπόθεση τράβηξε το ενδιαφέρον ενός άλλου δολοφόνου, που βρισκόταν στη φυλακή. Το 1983, ο Τεντ Μπάντι που είχε καταδικαστεί σε θάνατο για τη δολοφονία δεκάδων γυναικών, θέλησε να μιλήσει στην αστυνομία για τη ψυχολογία του δολοφόνου του ποταμού Γκριν. Είπε ότι ο δολοφόνος θα γνώριζε κάποια απ’ τα θύματα και ότι λογικά θα υπήρχαν περισσότερα πτώματα θαμμένα στην περιοχή.

 

Περιέγραψε την ευχαρίστηση που έπαιρνε ο δολοφόνος επειδή εξουσίαζε το θύμα. Εκτίμησε ότι ο δράστης ζούσε μόνος και όλες του οι σχέσεις με γυναίκες αποτύγχαναν. Επίσης ότι θα ήταν λευκός, γύρω στα τριάντα και με σχετικά χαμηλό εισόδημα. Το 2001, ανέλαβε την υπόθεση μία ομάδα νεαρών ντετέκτιβ.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεπε την επανεξέταση του DNA που είχε βρεθεί στον τόπο του πρώτου εγκλήματος το 1982. Ταίριαζε με το DNA του Ρίτζγουεϊ. Βρήκαν μέχρι και υπολείμματα μπογιάς, που χρησιμοποιούσε ο Ρίτζγουεϊ στη δουλειά του, όπου έβαφε φορτηγά.

Τον συνέλαβαν στις 30 Νοεμβρίου του 2001 και πολύ γρήγορα, ο Ρίτζγουεϊ συμφώνησε να συνεργαστεί πλήρως με την αστυνομία, για να αποφύγει τη θανατική ποινή. Ομολόγησε όλες τις δολοφονίες και δήλωσε «ένοχος» για το θάνατο 48 γυναικών.

Στις 13 Δεκεμβρίου του 2003, ο Ρίτζγουεϊ καταδικάστηκε σε 280 χρόνια φυλάκιση. Το τέρας που παραμόνευε στις όχθες του ποταμού Γκριν θα μείνει στη φυλακή μέχρι το τέλος της ζωής του.